شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت یازدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶)
بخش دوم
۱
یار، آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند، در رضای یار
معنی تحت اللفظی:
یا باید بر بیداد دلدار صبر کند و به رضای دلدار از رضای خود ضرفنظر کند.
سعدی
در این بیت غزل،
تسلیم و تحمل و رضا را محک و معیاری برای تعیین خلوص عشق می داند.
سعدی
با بیشرمی خارق العاده ای به ستایش از ستمکشی و پرهیز از مقاومت و پیکار می پردازد.
فقط کافی است به جای یار ویا دلدار،
ارباب و خان و شاه و غیره را بگذارید و نقش تخدیری غزل های سعدی و حافظ و امثالهم را دریابید.
بیهوده نیست که دربار تجدید چاپ آثار سعدی و حافظ را در دستور روز قرار داده و خلفای جدید در مصاحبه با خبرنگاران خارجی از سعدی و حافظ نقل قول می کنند.
سعدی و بعدها حافظ،
قلب هومانیسم را،
یعنی خودمختاری انسانی را،
استقلال فکری و عملی انسانی را
نشانه می گیرند و تار و مار می سازند.
عاشقی که از شخصیت، فردیت، هویت و خودمختاری فردی خود تهی شده باشد،
اصلا
قادر به تفکر نیست،
قادر به تمیز خوب از بد، زیبا از زشت نیست.
چنین تفاله ای چگونه می تواند عشق بورزد؟
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر