شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت یازدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶)
بخش دوم
۱
نبخشود بر حال پروانه شمع
نگه کن، که چون سوخت در پیش جمع
معنی تحت اللفظی:
شمع به پروانه رحم نکرد.
به همین دلیل ذوب شد.
سعدی ظاهرا شمع را موجودی شعورمند تلقی می کند، که پروانه شیفته رنگ را از سر بی رحمی آگاهانه می سوزاند و طبق معمول سزای عملش را معلوم نیست از دست کی (روزگار، عطارد، فلک، چرخ گردون، سیر گیتی، مهر گردون و غیره) دریافت می کند و پیش جمع می سوزد.
اکنون می توان از شیخ اجل پرسید، که اگر «شمع بر پروانه می بخشود»، پیش جمع نمی سوخت؟
این جور یاوه ها حتی توهین بر خود سعدی است که در خردگرائی و خردمندی ژرفش
تردیدی نیست.
اما این جور پندها نشان می دهند که ایدئولوگ های طبقات در حال زوال به چه بن بستی رسیده اند.
ستم
پدیده ای طبقاتی است.
ستم
پدیده ای تاریخی ـ جامعتی است.
ستم
همیشه نبوده است.
ستم
در مرحله معینی از توسعه نیروهای مولده پدید آمده و در مرحله معینی از توسعه نیروهای مولده نیز از بین خواهد رفت.
برای از بین بردن ستم
باید جامعه ای بنا کرد که نه ستم ضرورت داشته باشد و نه ممکن باشد.
با پند و اندرز به ستمگر،
نمی توان به ستم پایان داد.
به جای پند و اندرز به ستمگران،
باید ستمدیدگان را برای خاتمه دادن به جامعه مبتنی بر ستم
و
ایجاد همبودی از انسانهای مولد برابر حقوق و آگاه
بسیج کرد و نسخه های سعدیانه و حافظانه مبتنی بر تئوری تسلیم و تحمل و رضا را نقد و بی اعتبار ساخت.
بردگی و ستمکشی
پدیده ای تاریخی و جامعتی است و باید خاتمه یابد.
انسان باید به مثابه انسان نوعی به آزادی، خودمختاری و استقلال عمل و اندیشه برسد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر