شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت یازدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶)
بخش دوم
۱
گر گوش دل به گفته سعدی کند، کسی
اول رضای حق طلبد، پس رضای خویش
معنی تحت اللفظی:
اگر کسی از نظر سعدی تبعیت کند، رضایت الهی را بر رضایت خود مقدم می دارد.
سعدی
در این بیت غزل،
خود را به عنوان سرمشق عرضه می کند و ضمنا به جای یار، حق را می نشاند.
اما یک چیز به عنوان پرنسیپ، به عنوان اصل، به جای خود می ماند
و
آن
وابستگی است،
نوکرصفتی است،
فقدان خودمختاری است،
محرومیت از استقلال عمل و اندیشه
است.
در دیالک تیک من و غیرمن، در درجه اول رضای غیرمن قرار دارد، بعد اگر چیزی باقی ماند، من می تواند بدان رضا دهد و یا ندهد.
انسان همان بهتر که خود را تا حد هیچ از خویشتن خویش تهی کند، نیست شود.
تدارک این کار را عرفان خردستیز به عهده خواهد گرفت و عملی خواهد کرد و چیزی در خطه شرق نخواهد ماند که تهوع آور نباشد.
در قاموس سعدی
واژه های مقاومت و مبارزه یافت نمی شوند.
این واژه ها در لیست سیاه قرار دارند و استفاده از آنها حرام است.
اما دلیل سعدی بر صدور حکم «مزن بر سر ناتون دست زور!» شنیدنی است:
«که روزی به پایش در افتی چو مور.»
این دلیل سعدی
بر قانون دیدن سزای عمل خویش
استوار شده است،
بر قانون هرچه بکاری، همان را می دروی،
که در تحلیل نهائی، بر قانون دیالک تیکی داد و ستد
بنا شده است.
اگر احتمال خانه خرابی ستمگر نمی بود،
سعدی دلیلی بر خودداری از اعمال ستم بر موران و زحمتکشان خلع ید شده نداشت.
پراگماتیسم
نشانه و نتیجه ورشکستگی نظری ایدئولوژی و ایدئولوگ های طبقات استثمارگر است.
مراجعه کنید
به
پراگماتیسم
http://mimhadgarie.blogfa.com/post/11561
پایان
حضرات،
ماهیتا نمی توانند طرفدار هومانیسم و برابری واقعی انسانها باشند و به اندیشه والای «بنی آدم اعضای یکدیگرند، که در آفرینش ز یک گوهرند» وفادار بمانند.
اگر احتمال فرومانده شدن کسی نمی رفت،
لزومی به شاد کردن درون فروماندگان نمی بود.
هر «دادی» باید به خاطر «ستدی» باشد.
هر کردوکاری باید سودی برای فرد مورد نظر داشته باشد، که چه بسا با زیان برای هزاران نفر دیگر همراه خواهد بود.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر