تحلیلی
از
شین میم شین
پر درد مانده، اشک فروخورده
از خود به خشم
خسته و خاک آلود
رستم کنار پیکر بی تاب
دستش میان موی پسر بود
شیری به تنگنای قفس در
یا آبشاری
کوبان به صخره سر:
«تا گردش سپهر، مدارش در این خم است
ننگی چنان و داغ تو بر جان رستم است
دستم بریده، چشم و دلم کور، رود من
روزم سیاه، آه،
ای آفریدگار چون بر فراز می کشی و می کنی تباه؟
گفتند :
«مردی رسیده است، یلی یکه در جهان
جز رستمش به رزم، هم آورد گرد نیست
گر تهمتن به عرصه نباشد
امید برد نیست
پور و پدر برابر و بیگانگی شگفت
با صد نشان که بر رخ و بالا ست
نشناختم تو را
نشناختی مرا
این پرده پوش شعبده گر چشم بند، کیست
این کوری از کجا ست؟»
می گفت دل که رستم
بنگر، ببین، که بوی تو را دارد، بگو، بجو!
افسوس، عقل باطل
می زد نهیب:
« نه
هان دشمن است او»
خم می شود تهمتن
گریان
در گیسوان درهم سهراب
سر می برد فرو
گویی که او گلی را نهفته در آن میان
بو می کند به جان:
«دیری است تا که من
در راه راستی
و این سرزمین که زیستگه مردمان ما ست،
شمشیر می زنم
تنها نه این منم که چنین می کنم، پدر
می کرده این چنین و هم این رسم از نیا ست
برگشته بخت، خصم که آهنگ ما کند
آه از تو ناشناخته ره، جان بیگناه
دشمن چه ها کند
آری شکست گرچه در این جنگ ننگ بود
اما به روز واقعه
افسوس
آن نابکار خنگ خرد نیز لنگ بود
تدبیر بسته لب
از هر کرانه راه به تقدیر باز کرد
رستم چه کور بود که گم باد نام او
دستی به آشتی نگشاده
خود جنگ ساز کرد
دشمن گرفت پاره جان را و با فریب
پهلوی او درید
اما چه شومتر به مکافات خود رسید
وای از من پلید
کین بسته بود در به دلم با هزار قفل
دریغا ز یک کلید!
دستت چو تیغ خدعه فرود آرد
حتی به راه داد
هشدار
عاقبت
آن تیغ را به قلب تو می کارد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر