سیری در شعری از سیاوش کسرایی تحت عنوان «آرش کمانگیر» (۴)

 

 

تحلیلی

از

شین میم شین

 

آرش کمانگیر

(شنبه ۲۳ اسفند ۱۳۳۷)

ادامه

·    نیایش را دو زانو بر زمین بنهاد

·    به سوی قله ها دستان ز هم بگشاد:

 

·    «برآ، ای آفتاب، ای توشه امید

·     برآ، ای خوشه خورشید

·    تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب

·    برآ، سر ریز کن تا جان شود سیراب

·    چو پا در کام مرگی تند خو دارم

·    چو در دل، جنگ با اهریمنی پرخاشجو دارم

·     به موج روشنایی، شست و شو خواهم

·    ز گلبرگ تو ای زرینه گل، من رنگ و بو خواهم

·     شما، ای قله های سرکش خاموش

·     که پیشانی به تندرهای سهم انگیز می سایید

·    که بر ایوان شب دارید، چشم انداز رؤیایی

·    که سیمین پایه های روز زرین را به روی شانه می آرید

·    که ابر ‌آتشین را در پناه خویش می گیرید،

·    غرور و سربلندی هم شما را باد!

 

·    امیدم را برافرازید

·    چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید
 

·    غرورم را نگه دارید

·     به سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید!»

 

ادامه دارد.