وداع با شایا (۲)

 

آنتونی اشنایدر

 (۱۹۹۷)

برگردان

میم حجری

 

·    صبح یکی از روزهای بهمن ماه، آشپزخانه ساکت ساکت بود.

 

·    شایا نه روی میله قفس، بلکه در کف قفس نشسته بود و چشمانش نیمه باز بودند.

 

·    «شایا چشه؟»، والنتین با نگرانی پرسید.

 

·    «چرا دیگر غذا نمی خورد، آبتنی نمی کند؟»

 

·    «شاید بدنش درد می کند»، مادر بزرگ گفت و با والنتین برای شایا آشیانه ای از پشم و پنبه درست کرد.

 

·    سر شایا خیلی سنگین بود.

 

·    والنتن آشیانه را با پرنده کوچولو در دستانش گرفته بود و با خود به همه جا می برد.

 

·    «شایا حالا به ما احتیاج دارد»، مادر بزرگ گفت.

 

·    بیرون از خانه، برف سنگینی بر زمین نشسته بود.

 

·    مادر به منقار شایا آب می پاشید.

 

·    شایا ناگهان شروع کرد به نوک زدن به دور و بر خود.

 

·    والنتین را ترس برداشت.

 

·    شباهنگام، والنتین و میرا شایا را در کف قفس خواباندند.

 

·    مادر دستمالی به روی قفس انداخت، تا نور مزاحمتی برای شایا ایجاد نکند.

 

·    والنتین صبح زود به آشپزخانه دوید.

 

·    «شایا همچنان در خواب است»، والنتین داد زد.

 

·    پشت پنجره توفان برف و باد بود.

 

·    «شایا دیگر بیدار نمی شود»، والنتین ناگهان گفت و بعد به گریه در آمد و به نوازش پرهای زرد طلائی آن پرداخت.

 

·    مادر بزرگ والنتین را بغل کرد.

 

·    همه غمگین شدند.

 

·    آنگاه، مادر بزرگ زیباترین دستمال خود را بیرون آورد و روی شایا کشید.

 

·    بابا زیر درخت نارون در باغچه، قبری کند.

 

·    مادر بزرگ پالتوی زمستانی اش را پوشیده بود و کلاه خز بر سر داشت.

 

·    والنتین شایا را با احتیاط  به گور سپرد و بابا بر روی آن، خاک و برف ریخت.

 

·    «پرنده عزیز طلائی!»، والنتین زیر لب زمزمه کرد.

 

·    در آشپزخانه، اکنون سکوت مطلق حکمفرما ست.

 

·    مادر قفس را به پستو برده است.

 

·    اکنون مادر بزرگ دم پنجره تنها نشسته است.

 

·    والنتین به نارون چشم دوخته است.

 

·    پای درخت نارون آرامگاه شایا ست.

 

·    «مادر بزرگ!»، والنتین گفت.

·    «تو هم روزی می میری؟»

 

·    مادر بزرگ به علامت «آری»، سرش را تکان داد.

 

·    «شایا اما با این حال، هنوز هم زنده است.

·    می دانی؟

·    شایا هنوز هم زنده است، برای اینکه ما دوستش می داریم»، مادر بزرگ گفت و عکسی از کیفش بیرون آورد.

 

·    «این شایا ست!»، والنتین شادمانه داد زد.

 

·    «این عکس برای تو ست»، مادر بزرگ گفت و بعد آنها به نقل خاطرات خود در باره شایا پرداختند.

 

·    نهرهای نور خورشید بر جای خالی شایا در لب پنجره جاری بودند.

 

·    «می آئی برویم نزد شایا؟»، والنتین پرسید.

 

·    مادر بزرگ به زحمت پالتوی خود را پوشید و به جست و جوی چترش پرداخت.

 

·    آرام آرام و نفس نفس زنان از پله ها پائین رفت.

 

·    والنتین با احتیاط دستش را در دست گرفت و محکم نگه داشت.

 

·    مادر بزرگ در جیب پالتو اش، یک حلقه چرخریسک داشت.

 

·    آن را بر شاخه نارون بالای گور شایا محکم بست.

 

·    بعد آندو به خانه برگشتند.

 

·    مادر بزرگ بزحمت از پله ها بالا رفت.

 

ادامه دارد.