من نمی گویم که شما باید مثل من زندگی کنید! (۲)

جینا روک پاکو

(۱۹۳۱)

متن ساده شده توسط

ریتا کویتک

برگردان

میم حجری

 

فصل دوم

دیداری در بهار 

 

·    سرمای زمستان به این سادگی ها از تن کنراد به در نمی رود.

 

·    سرمای زمستان در اندام کنراد دیر می پاید و کنراد هر چه پیرتر می شود، سرمای زمستان هم به همان میزان، جانسختی از خود نشان می دهد.

 

·    شاید یادآوری سرما ست که دست از سر کنراد بر نمی دارد.

 

·    در سراسر بهار، وقتی که هوا آفتابی است، کنراد هنگام ظهر روی چمن دراز می کشد.

 

·    خود را زیر نور آفتاب پهن می کند، دست ها و پاهایش را حتی الامکان باز می کند، تا گرمای هرچه بیشتری جذب کند.

 

·    هرازگاهی سرفه ای می کند و احساس خوشی به او دست می دهد.

 

·    او اما همیشه زیر آفتاب نمی خوابد.

 

·    دلش هم نمی خواهد که بخوابد.

 

·    او تقریبا چرت می زند.

 

·    او در سمفونی حشرات چرت می زند و چا بسه حس می کند که خود نیز یکی از حشرات الارض است.

 

·    علف و در زیر علف، زمین خنک و تازه است و بوی مطبوعی دارد.

 

·    کنراد گاهی به آسمان آبی می نگرد و ابرها را از نظر می گذراند که به شکل حیوانات هستند.

 

·    اما آدم دچار حیرت می شود.

 

·    برای اینکه آنجا نقطه ای نیست که بتوان بدان چنگ زد و تکیه گاهی یافت.

 

·    کنراد علوفه بر روی چشمانش می نهد.

 

·    آیا این او ست که خرناس می کشد؟

 

·    اما او که بیدار است.

 

·    صبح کنراد دو برگ شبدر چهاربرگ پیدا کرده بود، که خوشبختی می آورند.

 

·    کنراد آندو را به این و آن هدیه داده بود.

 

·    همه مردم اگر از او فرار نکنند، مشتری این جور چیزها هستند.

 

·    مردم چگونه می توانند از او فرار کنند؟

 

·    کنراد اکنون خواب می بیند.

 

·    او خواب می بیند که کلاهش به روی صورتش لغزیده.

 

·    چنین چیزی محال است!

 

·    کنراد دستش را بلند می کند.

 

·    دستش سنگین به نظر می رسد.

 

·    او کلاهش را به جای خودش هل می دهد.

 

·    کلاه آسمان است.

 

·    کلاه آبی آسمان بر روی چهره کنراد است.

 

·    هی!

 

·    او دوباره می خواهد دور شود.

 

·    این رؤیا نیست.

 

·    کلاه واقعا حرکت می کند.

 

·    کنراد می خواهد که آن را بگیرد، کلاه اما دست نایافتنی است!

 

·    کلاه رفته است.

 

·    کنراد با کلاهش هرگز چنین ماجرائی نداشته است.

 

·    بعد کله سگی را در میان علف ها رو به آسمان می بیند.

 

·    کله سیاهی است و کلاه او را از سر برداشته است.

 

·    سگ سیاه نگاهش می کند، با دهانی نیمه باز.

 

·    زبانش را بیرون کرده است و انگار می خندد.

 

·    «تو»، کنراد می گوید.

 

·    سگ به رقص دیوانه واری دست می زند، شاد و خوشحال است.

 

·    برای اینکه کنراد را زیر کلاه پیدا کرده است.

 

·    کنراد هم البته صد البته خوشحال است.

 

سؤال دوم

عکس کنراد خفته را در ذهن خود مجسم کنید.

اگر شما او را ـ  بدون آنکه کنراد را بشناسید ـ  همانجا خفته ببینید، در باره او چه فکری خواهید کرد؟  

 

ادامه دارد.