درنگی در اشعار رؤیا باقری (۲)

 

 

من بی تو پریشان و تو انگار نه انگار

ویرایش و درنگ

از

ربابه نون

۱

من بی تو پریشان و تو انگار نه انگار 

 

این عنوان این شعر رؤیا ست.

قاعدتا باید محتوای ماهوی این شعر در این عنوان که مصراعی از همان شعر است، تقطیر و تجرید یافته باشد.

باید ببینیم.

 در این عنوان شعر

دیالک تیک من و تو

تحریف شده

و

به

صورت دوئالیسم من و تو در آمده است.

تفاوت رابطه دیالک تیکی با «رابطه» دوئالیستی

را

بهتر از این نمی توان نمودار ساخت:

در رابطه دیالک تیکی میان من و تو پیوند ناگسستنی مبتنی بر وحدت و تضاد وجود دارد.

اما

در «رابطه» دوئالیستی (هابیلی ـ قابیلی) از وحدت خبری نیست و تضاد یکه تاز میدان است.

چنین «رابطه» ای اصلا نمی تواند وجود داشته باشد.

دوئالیسم

فقط به درد عوامفریبی می خورد و نه به درد کشف حقیقت عینی.

راوی شعر

در این عنوان

بدون حریف و یا حریفه

پریشان 

است

حریف و یا حریفه

اما

عین خیالش نیست.

به این مصراع و یا عنوان دوباره برمی گردیم تا سست بنیادی «روابط» دوئالیسمتی را اثبات و افشا کنیم.

۲

آن قدر، مرا با غم دوریت، نیازار

با پای دلم راه بیا 

قدری 

و

 بگذار،

این قصه سرانجام خوشی داشته باشد

شاید که به آخر برسد این غم بسیار

 

معنی تحت اللفظی:

من از دوری ات بسیار رنج می برم.

بیا و به این قصه پایان خوشی ببخش.

 

اگر کسی در فضای مجازی پرسه ای بزند،

فوری متوجه می شود که در این شعر رؤیا 

روانشناسی زنان جماران فوران می یابد.

فکر و ذکر و هم و غم بخش عمده زنان جماران

بند تنبان است و بس.

فرق هم نمی کند که عضو طبقه حاکمه باشند و به دلیل وفور لباس، خانه دیگری برای خود بسازند

و

یا

قوت لایموت خود را در زباله دانی ها بجویند.

 

حسن آثار هنری

همین

انعکاس کم و بیش جامعه در آنها ست. 

ادامه دارد.