۱
واعظان، کاین
جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می
روند، آن کار دیگر می کنند.
معنی تحت اللفظی:
وعاظ
ظاهرا
پارسا
هستند
و
باطنا
مفسد.
سؤال
حافظ
در
این بیت غزل،
دوئالیسم ن و بود (ماهیت)
را
به
شکل دوئالیسم جلوه فروشی در محراب و منبر و بدکاری در خلوت بسط
می دهد و واعظان را به عوامفریبی متهم می
کند.
جواب
حافظ
در
این بیت غزل،
دوئالیسم نمود و بود (ماهیت)
را
به
شکل دوئالیسم جلوه فروشی در محراب و منبر و بدکاری در خلوت بسط
می دهد و واعظان را به عوامفریبی متهم می
کند.
انتقاد حافظ
هم
انتقادی انتزاعی
است
و
هم
انتقادی بندتنبانی
است.
انتقاد باید جامه مشخص بپوشد
و
در
دیالک تیک اوبژکت ـ سوبژکت،
در
دیالک تیک فرد مورد انتقاد و منتقد
معنی
شود.
هر انتقادی محتوای اجتماعی و طبقاتی خاص خود را
دارد.
چیز واحدی می تواند از دو دیدگاه و موضع متضاد
انقلابی و ارتجاعی
مورد انتقاد قرار گیرد.
فریب ظاهر قضایا را نباید خورد.
خوب.
فرض کنیم
وعاظ
هر کاری را که در خلوت می کنند، در کوچه و برزن
هم بکنند.
یعنی
به
نیهلیسم اخلاقی
روی آورند.
این آیا به نفع جامعه خواهد بود؟
حافظ
نیست
تا
ببیند
که
وعاظ
در
ملأ عام
کودکان مردم
را
مورد سوء استفاده های جنسی قرار می دهند
و
آب از آب
حتی
تکان نمی خورد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر