تأملی در سخنان مائوتسه دون (3)

تحلیلی از 
یدالله سلطان پور

انقلاب مجلس مهمانی نیست. 
مقاله نویسی نیست.
نقاشی یا گلدوزی نیست.
انقلاب نمی تواند، انقدر ظریف و آرام، آنقدر نجیب و معتدل، آنقدر مهربان
 و مؤدب، آنقدر خود دار و با شفقت باشد.

انقلاب شورش و طغیان است.
انقلاب عملی است، قهر آمیز که بدان وسیله یک طبقه، طبقه دیگر را واژگون می سازد.

1

اولا تصمیمگیر نهائی در هر زمینه توده است.

2

به همین دلیل کارگران بلشویک

 حتی با دادن قربانیان بیشمار

در اقناع توده به صحت افکار لنین

تلاش می ورزیدند.

3

انقلاب اکتبر

قبل از اینکه در کوچه و برزن و خیابان پیروز شود

در روح توده پیروز می شود.

4

در انقلاب اکتبر

روح بلشویسم است که مادیت می یابد.

روح و یا شعور به مثابه عام ترین مقوله فلسفی

5

به توده نمی توان زور گفت

برای توده نمی توان تعیین تکلیف کرد.

6

با توده می توان هماندیشی کرد.

7

از توده می توان آموخت و احیانا قانع ساخت.

8

این فلسفه فاشیسم و فوندامنتالیسم است

که توده را خر تلقی می کند.

9

ثانیا اعمال قهر

خود فرم های متنوع دارد.

10

النده و رهبر بولیوار ونزوئلا از طریق انتخابات

دست به انقلاب زدند و پیروز شدند.

11

اشکال کار النده

نه در قبضه قدرت سیاسی

بلکه در حفظ قدرت و توسعه و تحکیم آن بود.

12

النده به توصیه های رئالیستی ـ راسیونالیستی فیدل کاسترو

تمکین نکرد.

یعنی لنینیسم را زیر پا نهاد.

13

اتفاقا سخن یاد شده انگلس در همین  زمینه است:

الف

انقلاب پیروز مند

باید ضد انقلاب قانونشکن را

به مثابه مجرم

به بازخواست کشد.

ب

یعنی سرکوب کند.

ت

یعنی از انقلاب و دستاوردهای آن با تکیه بر قانون دفاع کند.

14

اعمال قهر می تواند اقتصادی، سیاسی، نظامی، فکری، نظری، ایده ئولوژیکی و اتیکی (اخلاقی) باشد.

15

هر مبارزه ایده ئولوژیکی

 در همین فیس آباد حتی

فرمی از اعمال قهر طبقاتی و انقلابی است.

پایان