شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (41)

منظومه‌ ها، انسان و زمین

(مهر ۱۳۸۵/ تیر ۱۳۸۹)

سرچشمه:

اخبار روز    

   

·        زمین،

·        واژه‌ ای زرین

·        در منظومه ‌ی میلاد و مرگ.

·        و من به گاه رفتن درد،

·        نوزادی در ساحت لبخند ها،

·        حیران در شگفتی‌ های جهان .

·        به هر گامی

·        خود را می‌‌ پویم

·        و بودن و شدن،

·        در تقلای زیستن تفسیر می ‌‌شوند.

*****

·        زمین،

·        رامشگری در منظومه‌ ی رقصان خورشید

·        و من به گاه زایش درد،

·        کاوشگری بر‌آمده از خویش،

·        جویای راهی به نامتناهی.  

·        می‌ پرسم.

·        می ‌‌کاوم.

·        می ‌‌یابم.

·        در خواب، در بیداری.

·        پشت پرده‌ های ابهام.

·        رو در روی طوفان.

·        در درود، در بدرود.

·        و سرانجام

·        جایی پیچاپیچ شک و یقین

·        به انتهای خویش می‌‌ رسم،

·        به درنگ جاودانه تن در خاک

·        زیر ریشه‌ های درختی

·        که هنوز سیبی نداده است.

·        بدرودی به ناگزیر از پس یادگاری، شاید کوچک

·        و بدرقه‌ ی خاموش اشک‌ ها پشت دروازه‌های رفتن.

*****

·        ماندگان،

·        در تکه‌ های آه

·        ساعت یاد ها را کوک می ‌‌کنند.

·        رفتگان،

·        در یادگار ها، در اشک‌ ها و لبخند ها باز‌ می‌ گردند

·        و زمین

·        در حقیقت منظومه‌ ها

·        همچنان خانه‌ ی بی‌همتای آدمی است.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری