شعری از سهراب سپهری (1)

دوست

سهراب سپهری

در رثای فروغ فرخزاد

با سپاس از

پریماه پرهام

• بزرگ بود

• و از اهالی امروز بود

• و با تمام افق‌ های باز نسبت داشت

• و لحن آب و زمین را چه خوب می‌ فهمید

• صداش

• به شکل حزن پریشان واقعیت بود

• و پلک‌ هاش

• مسیر نبض عناصر را

• به ما نشان داد

• و دست ‌هاش

• هوای صاف سخاوت را

• ورق زد

• و مهربانی را

• به سمت ما کوچاند

• به شکل خلوت خود بود

• و عاشقانه‌ ترین انحنای وقت خودش را

• برای آینه تفسیر کرد

• و او ـ به شیوه‌ ی باران ـ پر از طراوت تکرار بود

• و او ـ به سبک درخت ـ

• میان عافیت نور منتشر می‌ شد

• همیشه کودکیِ باد را صدا می ‌کرد

• همیشه رشته‌ ی صحبت را

• به چفت آب گره می ‌زد

• برای ما یک شب

• سجود سبز محبت را

• چنان صریح ادا کرد

• که ما به عاطفه‌ ی سطح خاک دست کشیدیم

• و مثل لهجه ‌ی یک سطل، آب تازه شدیم

• و بارها دیدیم

• که با چقدر سبد

• برای چیدن یک خوشه‌ ی بشارت رفت

• ولی نشد

• که رو به‌ روی وضوح کبوتران بنشیند

• و رفت تا لب هیچ

• و پشت حوصله‌ ی نورها دراز کشید

• و هیچ فکر نکرد

• که ما میان پریشانی تلفظ درها

• برای خوردن یک سیب

• چقدر تنها ماندیم

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری