کبوترِ پاک

محمد زهری

 کبوترِ پاک

(خرداد 1336)

با سپاس از

مسعود

·        مرا به خویش رها می کنی،

·        نمی دانی،

·        که رنجه از نفسِ ناشناسِ خویشتنم.

·        اگر دریچهٔ زنهارِ خویش نگشایی،

·        کسِ دگر نشناسد که

·        این غریب،

·        منم.

·        مرا ز خلوت آغوش تو،

·        گریزی نیست،

·        به هر کجا که گریزم،

·        حصارِ خانهٔ تو ست.

·        نوازش از دل بیمار من،

·        دریغ مدار،

·        دلم لبالب پیمان جاودانهٔ تو ست.

·        چه روز ها و

·        چه شب ها

·        که در شکست نیاز،

·        وجود خستهٔ من

·        در لهیب حسرت سوخت.

·        من از تو باز نگردم،

·        که چشم بیدارت،

·        به من حکایت شب های عاشقی آموخت.

·        گمان مدار که

·        بر خویشتن فریفته ام،

·        به هر دیار که باشم،

·        تو آشنای منی.

·        من آن شوم که

·        تو از روزگار می خواهی،

·        اگر چه راهِ درازی است،

·        پا به پای منی.

·        خراب باده اگر نیستم،

·        دریغی نیست،

·        که از شراب نگاه تو،

·        مست مستم من.

·        به هر چه از تو به جانم رسد،

·        نیندیشم،

·        که من ز خویش جدا هستم و

·        «تو» هستم من.

·        گذشته را به دمِ بادِ سرد دادم و باز،

·        چو آن کبوتر از هر گناهِ دل پاکم.

·        مرا به خویش رها، گر کنی،

·        گنه کاری،

·        که بی تو گر گلِ مهتاب هم شوم،

·        خاکم.

·        ترانه سازِ دلِ هیچ کس نخواهم شد،

·        که با زبان کسی،

·        گفت و گوی نتوانم.

·        برای تو ست که

·        می خوانم این همه آواز

·        اگر تو هم نپسندی،

·        خموش می مانم!

 ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان