فتح باغ (2) (بخش آخر)

فروغ فرخزاد

(1313 ـ 1345)

(1934 ـ 1966)

     

·        سخن از زندگی نقره ای آوازی است،

·        که ـ سحرگاهان ـ  فواره کوچک می خواند.

·        ما در آن جنگل سبز سیال

·        شبی از خرگوشان وحشی

·        و در آن دریای مضطرب خونسرد

·        از صدف های پر از مروارید

·        و در آن کوه غریب فاتح

·        از عقابان جوان پرسیدیم

·        که چه باید کرد؟

·        همه می دانند

·        همه می دانند

·        ما به خواب سرد و ساکت سیمرغان ره یافته ایم

·        ما حقیقت را در باغچه پیدا کردیم:

·        در نگاه شرم آگین گلی گمنام

·        و بقا را در یک لحظه نا محدود

·        که دو خورشید به هم خیره شدند
 

·        سخن از پچ پچ ترسانی در ظلمت نیست.

·        سخن از روز است و پنجره های باز

·        و هوای تازه

·        و اجاقی که در آن اشیاء بیهده می سوزند

·        و زمینی که ز کشتی دیگر بارور است

·        و تولد و تکامل و غرور.

·         

·         سخن از دستان عاشق ما ست  

·        که پلی از پیغام عطر و نور و نسیم

·        بر فراز شب ها ساخته اند

·        به چمنزار بیا

·        به چمنزار بزرگ

·        و صدایم کن از پشت نفس های گل ابریشم

·        همچنان آهو که جفتش را.

·        پرده ها از بغضی پنهانی سرشارند

·        و کبوترهای معصوم

·        از بلندی های برج سپید خود

·        به زمین می نگرند.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری