پینوتیو در عقاب آباد (33)

اثری از

گاف نون

قصه ای دریافتی

·        در باغ را می بندیم و راه می افتیم.

·        با انه وارد خیابان می شویم.

·        ماشین که می آید در گرد و غبار گم می شویم و مدت ها طول می کشد تا دوباره گوسفندها را ببینیم.

·        بند بزغاله را در دستم گرفته ام.

·        انه چادرش را با دندان چنان گرفته که فقط سوراخی برای چشم راستش باقی است.

·        حیرت انگیز اما این است که او از این روزنهً کوچک همهً چهره ها را از نظر می گذراند.

·        از کنار قهوه خانه احمد عمو می گذریم.

·        مردم پای دیوار قهوه خانه ادرار کرده اند.

·        بوی آمونیاک در فضا ست.

·        یکی از پشت سرم با لحن سرشته به انزجار می گوید:

·        «تندتر برو!

·        آمونیاک سم اعصاب است!»

·         از صدایش می شناسم.

·        دست می گیرم جلوی بینی ام و تند می گذرم.

·        سگ ها در پشت بام حمام افتاده اند به جان دیگر و معرکه بر پا ست.

·        سگ های لاغر استخوانی که مثل خودم و انه و داداش تجسم گرسنگی محض اند.

·        صدای اذان می آید و با غرش توفانی دستهً عزاداران شمال می آمیزد.

·        انه بی تابی ام را می بیند و می گوید:

·        «بدو برو تماشا کن.

·        دیگر تا خانه راهی نیست.»

·        بند بزغاله را می دهم دستش و می دوم.

·        عثمان هم بدنبالم می دود.

·        «پینوتیو، فردا مدرسه تعطیل است.

·        فردا عاشورا ست.»

·        می گوید.

·        موهایش بور است.

·        چشمانش برنگ زیتون.

·        لاغر اندام و بلند قامت و نترس.

·        زنجیرزن ها را تماشا می کنم و متوجه می شوم که عثمان غیبش زده است.

·        به دور وبرم نگاه می کنم و می بینم که پشت دختر بچه ها ایستاده است.

·        «داداش، عاشورا یعنی چی؟»  

·        موقع شام می پرسم.

·        داداش مشغول خرد کردن نان در آبگوشتش است.

·        نگاهم می کند و لبخند می زند:

·        «در این کلهً کوچک، چقدر سؤال مگر جا می گیرد؟»

·        و با انگشتانش به آرامی می زند به سرم.

·        خوشم می آید.

·        «نمی دانم.

·        سؤال ها انگار همزاد منند.

·        ولم نمی کنند.

·        مثل اژدهایی دهن باز کرده اند و پاسخ می طلبند.

·        ولی مسئله این جا ست که هر پاسخی، سؤالی تازه می زاید و به جانم می اندازد.»

·        می گویم و آه ی کشم.

·        دست می کشد به سرم.

·        «پرسیدن هنر بزرگی است، پینوتیو!

·        کسی که نپرسد، یاد نمی گیرد.

·        سؤال، کلید در گنج علم است.

·        سقراط حکیم فقط می پرسید و با سؤال، بغرنج ترین مسایل زمان خود را به شاگردانش توضیح می داد.»

·        داداش می گوید.

    

     

·        دلم می خواهد متقابلا از داداش بپرسم که اینهمه دانش را چگونه کسب کرده و حفظ کرده است.

·        «بالاخره میگی،عاشورا یعنی چی؟» می پرسم.

·        حوصلهً روده درازی ندارم.

·        ذهنم پر است از سؤال و باید برای شان پاسخ پیدا کنم.

·        «عاشورا، یعنی روز دهم ماه محرم.

·        در ظهر عاشورا امام و یارانش شهید شده اند.»

·        می گوید و مروارید اشکی از چشمانش به صورتش می غلطد و در انبوهه ریش هایش گم می شود، مثل قطرهً درشت باران که در گندمزاری.

·        «مدرسه چطور بود.»

·        بعد از ستردن اشکش می پرسد.  

·        «بد نبود.»

·        در جوابش می گویم.

·        «داداش، برای چی در مدرسه به زبان فارسی درس می دهند؟

·        ما که زبان مان فارسی نیست.»

·        قیافه ام جدی است.

·        نمی توانم جدی نباشم.

·        وقتی آدم در کورهً خشم می سوزد، نمی تواند جدی نباشد.

·        داداش گوشت چربی را در لقمه اش می گیرد و در دهن بی دندانش می گذارد.

·        آب در دهانم راه افتاده.

·        انه به ما فقط آب گوشت رقیقی می دهد و یک کمی لپه و گوشت بی چربی.

·        دلم می خواهد بپرسم، چگونه بدون دندان از عهدهً لقمهً به این بزرگی برمی آید.

·        پس از بلعیدن لقمه اش، می گوید:

·        «همیشه این طوری نبوده.

·        در زمان حکومت فرقه نه تنها در مدارس به زبان خودمان درس می دادند، بلکه در ادارات هم زبان رسمی آذری بود.

·        حتی نامه ها را هم به زبان خودمان می نوشتیم و پست می کردیم. »

·        می خواهم بپرسم فرقه یعنی چه.

·        ولی از کثرت سؤال کلافه ام.

·        «از فرقه خوشم می آید.

·        چرا دیگر فرقه نیست؟»

·        «فرقه با روس ها آمد و با روس ها رفت.»

·        داداش با تأسف می گوید.

·        انه ناگهان پابرهنه می پرد وسط صحبت ما.

·        این زن بیمارگونهً کم حرف طبع شاعری اش گل کرده:

پیشه وری دوز دوروپ

یانینده بیر قیز دوروپ

قارقا سیچیب چینینه

ده ییر به اولدوز دوروپ

(پیشه وری سرراست ایستاده

و در کنارش دختری ایستاده است.

کلاغ ریده روی شانه اش

فکر می کند که ستاره است.)

·        داداش می گوید:

·        «پیشه وری را هم استالین کشت.»

·        سرم گیج می خورد.

·        نه از دنیا سر در می آورم و نه از مردم دنیا.

·        همه چیز قر و قاطی است.

·        «بالاخره نگفتی، چرا به فارسی تدریس می شود.»

·        می گویم.

·        داداش صدایش را آهسته می کند و می گوید:

·        «حضرت اجل ادعا می کند، که آذری هم لهجه ای از فارسی است.

·        ولی حواست باشد، سؤال نابجا نکنی وگرنه سرمان بر باد می رود.»

·        دلم می خواهد سایه ام بیاید و مرا از این سر در گمی نجات دهد.

·        ولی چه کنم که آمد و رفت او دست من نیست.

·        «سؤال نابجا؟»

·        آهسته با خود می گویم.

·        پس سؤال ها هم به خوب و بد، به بجا و نابجا تقسیم می شوند.

·        سؤال روا و سؤال ناروا؟

·        سؤال مجاز و سؤال ممنوع؟

·        ترس مثل هیولائی نامرئی دوباره پیدایش می شود.

·        ترس!

·        چیزی که همه جا هست و هیچ جا نیست.

·        چیزی نامرئی، ولی همچنان و همیشه و همه جا موجود و مؤثر.

·        درست مثل روح، مثل خیال، مثل خدا.

·        داداش می بیند که من در چنگ هراسی بیرحمم و می گوید:

·        «پا شو، نمازت را بخوان.

·        نماز آرامش می دهد و ترست می ریزد.»

·        راست می گوید.

·        بعد از نماز آرام می گیرم و ترسم می ریزد.

·        ولی نمی شد، خدا دنیائی بی ترس و مطمئن خلق کند؟

ادامه دارد.