خويش نا درويش

محمد زهری

(1305 ـ 1373)

·        نهان كردن ندارد سود

·        من از با   «خويش» بودن در ستوهم

·        اگر چه سنگ سنگم، كوه كوهم

·        ز يار غار ديرينروزگار خود در اندوهم

·        چه خويشي با چنين درويش ناخويشي

·        که زیر خرقه ی صد وصله ی فقرش، قبای اطلس بزم تنآسانی است،

·        خدایی می نماید، لیک در سودای شیطانی است.

·        دل معصوم من در چنگ گرگ تيز دنداني است،

·        كه مي ‌داند دريدن را، نمي ‌ داند ـ وليكن ـ  دوختن را

·     (بزم تناسانی به معنی  بزم عیاشی، تن پروری، خوشگذرانی، تن آسائی  

·     از فرهنگ واژگان فارسی)  

 

·        مرا ياري نخواهد كرد، آيا عقل دور انديش

·        در اين هنگامه ی تشويش؟

·        رها خواهد نمود آيا مرا در تنگه ی دشمن كمين بگرفته ‌اي  تنها،

·        كه تا از خون سرخ آخرين انديشه ی با خلق بودن، پاك بودن، زندگي كردن

·        تهي سازد رگ جنبان جان جاوداني را؟

·        من از زنگار هر آيينه بيزارم

·        كه مي ‌پوشد جلاي روشن تصوير معصوم حقيقت را

·        ولي اين «خويش» نادرويش، بيمار است

·        ز هر تصوير در آيينه بيزار است.

·        چه خويشي با چنين درويش ناخويشي

·        در اين هنگامه ی هنگامه‌ ها!

·        ميان ما نه جاي آشتي، نه جاي زنهار است

·        براي آخرين بار، از ميان ما دو تن، تنها يكي بايد بجا ماند:

·        من معصوم، يا آن «خويش» نادرويش.

·        كدامين را، خدا داند.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری