شبنم و آه

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

شعری از  سیاوش کسرائی 

در رثای فروغ

  

·        آی، گل های فراموشی باغ،

·        مرگ از باغچه ی خلوت ما می گذرد، داس به دست

·        و گلی چون لبخند

·        می برد از بر ما

·        سبب این بود، آری

·        راه را گر گره افتاد به پای

·        باد را گر نفس خوشبو در سینه شکست

·        آب را اشک اگر آمد در چشم زلال

·        گل یخ را پرها ریخت، اگر

·        در تک روزی، آری

·        روشنایی می مرد

·        شبنمی ـ با همه جان ـ می شد، آه

·        اختران را با هم

·        پچ پچی بود شب پیش که می دیدم من

·        ابرها با تشویش

·        هودجی را در تاریکی ها می بردند

·        و دعاهایی چون شعله و دود

·        از نهانگاه زمین بر می شد

·        شاعری دست نوازشگر از پشت جهان بر می داشت

·        زشتی از بند رها می گردید

·        دختر عاصی و زیبای گناه

·        ماند با سنگ صبورش تنها

·        او نخواهد آمد

·        «او نخواهد آمد»،  اینک آن آوازی است

·        که بیابان را در بر دارد

·        او نخواهد آمد

·        عطر تنهایی دارد با خویش

·        همره  قافله شاد بهار

·        که به دروازه رسیده است، کنون

·        او نخواهد آمد

·        و در این بزم که چتری زده یادش بر ما

·        باده ای نیست که بتواند شستن از یاد

·        داغ این سرخ ترین سرخگل فریاد

·        کودکی را که در این مه سوی صحرا رفته است

·        تا که تاجی بنشاند از گل بر زلفان

·        یا که بر گیرد پروانه ی رنگینی از بیشه غم

·        با چه نقل سخنی

·        بفریبیمش، آیا

·        بکشانیمش تا آبادی؟

·        پای گهواره خالی چه عبث خواهد بود

·        پس از این لالایی

·        خواب او سنگین است

·        و شما ای همه مرغان جهان در غوغا، آزادید

·        شعر در پنجه مهتابی

·        گریه سر داد و غریبانه نشست.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان