گوهری چون داد

مسعود دلیجانی

سرچشمه:

اشعار

http://masouddelijani.blogfa.com/

·        تو دُرْکلام خاص در زمانه ای

·        تو آن یگانه ای،

·        جوانه ای،

·        که بر دمیده سال ها ست

·         

·        و شاخ و برگ آن اگر درو،

·        به ریشه آب می کشد

·        میان شاخه های نو

******

·        تو همچو آن نوای پر طنین شاعرانه ای

·        ز ضرب پنجه سپید آبشار

·        به روی پیکر وزینِ سختِ صخره ها،

·        که گوش دره های فقر را

·        ز پیچشِ صدایِ پر توانِ خود

·        پر از نشاطِ عام می کند

·        و آن فضایِ تیره از غبارِ خستگیِ راه را

·        که بر جبینِ رهنورد قله ها نشسته است

·        چو سیرِ عاشقانه ای

·        ز پرنیانِ نور در بلور آب،

·        سپید می کند.

·        تو اوجِ پر شتابی

·        از فرازِ پر تلاطمی

·        به روی تارکی ز موج مردمی،

·        که با فراز و در فرود خود

·        روانه می شود

·        به سوی بحرِ بی کرانه ای

·        ز عشقِ عامِ مردمی به زیستن

·         

·        و در درونِ ذهنِ مردمان کار

·        تو جلوه ای ز قله ای

·        که سر بدر کشیده از درون دوزخ زمان

·         

·        چو آن درخت بارور

·        که از درونِ تیرگی برون رهیده

·        رو به اوج می رود.

*****

·        تو آن نوایِ سرکشِ رمیده ای

·        که در گلوی کار، پخته می شود

·        مدام

·         

·        و همچو شیهه ای رسا

·        به روی موج های در هم فضا

·        تراز می شود.

*****

·        نشسته گر به روی مشت های تو

·        غبار قهر

·        درونِ چشم های تو

·        زلال مهر

·        چو آب دیده می شود عیان.

·         

·        سرشته گر درونِ پیچشی ز شر

·        تمام تار و پودِ خو گرفتگان به زر

·        به لب نشانده خنده فریب

·        جهان به بربریتی مدام می کشند.

·        کنون که خنده دور گشته از لبان کار

·        و چهره زمین، دژم

·        و رنج موج می زند

·        به روی هر جبین خسته ای،

·        تو را به روی تارکِ بلند آرزو

·        هوار می کشیم

·        نفیر عام می کشیم.

پایان