نظری بر جفنگیات حسنین هیکل (1)

روزی از حسنین هیکل ـ روزنامه نگار مصری ـ پرسیدند: 

«شما مصریان با آن پیشینه ی درخشان فرهنگی چه شد که عرب زبان شدید؟» 

گفت: 

«ما عرب زبان شدیم برای اینکه فردوسی نداشتیم.»

سرچشمه: 

صفحه فیس بوک 

من عاشق بارون و برفم

·        حالا چه فرق می کرد، اگر عرب زبان نشده بودید؟

·        ایرانی ها که نشدند مگر کره مریخ را فتح و آباد کرده اند؟

·        زبان فقط وسیله تبادل نظر میان انسان های احیانا صاحب نظر است.

·        زبان که فی نفسه اعجاز نمی کند تا بتوان آن را به درجه نیروی محرکه تاریخ ارتقا داد و ضمنا بدان فخر فروخت.

·        علاوه بر این تاریخ را نه شخصیت های برجسته، نه فردوسی ها و سعدی ها، بلکه توده ها می سازند.

·        همان توده های مولد و زحمتکش بی نام و بی نشان و بی انتظار و بی ادعائی که فردوسی ها و رستم ها را بسان دری در صدف سینه خویش می پرورند و در لحظات تاریخی معینی بیرون می آورند.

·        تاریخ توده ها در ایران تاریخ مقاومت و پیکار بوده است و همین مقاومت و پیکار است که در ضمیر فردوسی ها منعکس می شود و جامه حماسه در برمی کند.

·        فردوسی ها خیاط زبردست این جامه  مقاومت و پیکارند.

·        همین و بس.

·        که خود کار کمی نیست.

·        یاد همه از دم به یاد باد!

 ·        تاریخ را اما هرگز نباید وارونه دید و وارونه نمودار ساخت.

پایان