دشنه ها پنهان، جاده ها خالی است

گل همیشه بهار هم به نام مضحک خود، شرمسار می خندد

احمد حیدر بیگی

نامه دوم
با سپاس از رهی رها
سرچشمه:
گروه فیسبوک موسوم به «شعر و شعور و شعار»

• دیرگاهی است
• ما را کسی به نام نمی خواند

• و نیزار ازدحام
• در باد
• ما را مجال گفت وشنودی نمی دهد

• و فریاد هم در بادهای هرزه ی هرسوگرد
• می میرد

• دیرگاهی است
• چشمه ها را ریگزار تشنه می نوشد
• وآهوان غریب
• سر در غبار حادثه ها کوچ کرده اند

• و دیگر آسمان
• در نیمروز تشنگی، ما را
• در پناه سایه ی ابری نمی گیرد

• آری

• دیرگاهی است
• پرده ها بوی چراغ خانه را
• روی از مشام گرگ های کوچه می پوشند

• و ایوان بلند خانه ها را،
• هیچ فانوسی خبر از انتظاری نیست

• ومردان کهن را،
• در کنار شعله ها،
• بانگی به گوش کوهساری نیست

• دشنه ها پنهان
• جاده ها خالی است
• گل همیشه بهار هم
• به نام مضحک خود شرمسار می خندد

• آری
• ای رفیق قدیمی

پایان
شاهکار بی نظیری است این شعر!
خوش به حال خلقی که دری از این دست در صدف سینه خویش پرورده است