در پناه ناتو، سر سفره بی صاحب افغانستان (5)

اوکسفام در گفتگو با کشاورز افغانی
اوکسفام بین المللی (1942)

سازمان کمک و توسعه مستقل
بر ضد گرسنگی، فقر و بی عدالتی اجتماعی مبارزه می کند.
اوکسفام آلمان در سال 1995 تشکیل یافته و عضو اوکسفام بین المللی است که در ان 14 ملیت شرکت دارند.

اتحادیه اروپا
در پناه ناتو بر سر سفره بی صاحب افغانستان
زابینه لوزینگ
چپ متحد اروپا (اکتبر 2009)
برگردان یدالله سلطان پور

2
شرکت سهامی افغانستان
فاجعه « بشردوستانه» و «کمک مکلف ساز»

• پیامدهای این «سیاست بازسازی» نئولیبرالی برای مردم افغانستان فاجعه بار و وحشتناک خواهد بود.

• توماس گباور ـ رئیس مدیکو انترناسیونال ـ در باره این سیاست بازسازی چنین می نویسد:
• «این مدل اقتصادی نئولیبرال «نوین» که مشاوران بین المللی به کشور افغانستان تجویز می کنند، بیکاری توده ای را به میزان خارق العاده ای افزایش داده، که تاکنون سابقه ای نداشته است.
• 50 تا 70 درصد جمعیت قادر به کار افغانستان امروز فاقد درآمد قاعده مند اند.
• کارگاه های دستی و شرکت ها و مؤسسات کوچک افغانستان دسته دسته ورشکست می شوند و باید تعطیل شوند.
• برای اینکه بازار افغانستان به روی کالاهای ارزان قیمت از خارج چارطاق باز شده است.

• دهها هزار کودک افغانی تنها از راه پیدا کردن چیزی در زباله دانی ها، واکس زنی و یا گدائی در کوچه ها و خیابان ها زنده می مانند.»
• (توماس گباور: افغانستان در حال سقوط بیشک به قهقرای فاجعه، مدیکو 3، 2007)

• در گزارش برنامه توسعه سازمان ملل (UNDP) نتیجه گرفته می شود که «وضع افغانستان در رابطه با بشردوستی پس از اشغال افغانستان بوسیله ناتو در مقایسه با حاکمیت طالبان بمراتب بدتر شده است.
• 61 درصد مردم افغانستان از کمبود مداوم تغذیه کافی رنج می برند.»
• (گزارش سازمان ملل راجع به وضع افغانستان بلحاظ بشردوستی (UNDP)، 2007، ص 18 ـ 23)

• «تنها 13 درصد مردم افغانستان به آب اشامیدنی، 12 درصد به حمام و امثالهم، 6 درصد به برق دسترسی دارند.»
• (تحویل سال در افغانستان 2008 ـ 2009، اداره اقتصاد خارجی آلمان، 2009، ص 4)

• با توجه به وضع فاجعه بار افغانستان ضرورت مبرم دارد که از طریق کمک های بشردوستانه جلوی فاجعه ای مهیب گرفته شود.

• در حالیکه بخش نظامی از هر امکانی لبالب است، کمک های توسعه از حد وعده و وعید بی محتوا فراتر نمی روند.
• از 25 میلیارد دلار کمک وعده داده شده، تا سال 2008 برای مردم افغانستان، فقط 15 میلیارد دلار داده شده است.
• کمک های اتحادیه اروپا نیز به همین سان بوده اند:
• از 1.7 میلیارد دلار کمک وعده داده شده، فقط 1 میلیارد دلار داده شده است.
• (والدمن مات، مؤثریت کمک به افغانستان، اوکسفام 2008)

• بدتر از همه این حقیقت امر است که کشورهای کمک دهنده سعی می کنند که بخش اعظم پول پرداخت شده دو باره به جیب کنسرن های آن کشور جاری شود.

• علیرغم اینکه کارگاه ها و شرکت های افغانی بسیاری از قراردادها را بمراتب ارزانتر و با کیفیت بهتر می توانند انجام دهند، با این حال، بخش اعظم قراردادها به کنسرن های غربی داده می شوند.

• کاریتاس بین المللی واگذار کردن انجام قراردادها را به شرح زیر مورد انتقاد جدی قرار می دهد:
• «نتیجه این شده که «کمک های مکلف ساز» که کشورهای کمک کننده کمک های خود را با عقد قرارداد رسمی با دولت افغانستان صورت می بخشند، نیروی کار و مواد لازمه باید از کشور کمک کننده وارد شوند.»

• در حالیکه اوکسفام سهم «کمک های مکلف ساز» را تا 40 درصد تخمین می زند، مرکز بررسی های استراتژیکی و بین المللی (سی اس آی اس) از 90 درصد سخن می گوید.
• (لیندلی فرنچ، 2009، ص 7)

مرکز بررسی های استراتژیکی بین المللی (سی اس آی اس) (1962)
کارخانه فکری خودمختار در واشنگتن که سیاست خارجی امریکا را مورد نظارت قرار می دهد.
به ابتکار حزب دموکرات و جمهوری خواه تشکیل شده است.
در سال 1987 خودمختار شده است.
بخشی در دانشگاه جورج تاون بوده است.
به بررسی مسائل سیاسی، اقتصادی و امنیتی می پردازد.
در رأس آن جمهوری خواهان اکثریت دارند

• حقیقت امر از این قرار است که «بخش اعظم امکانات عرضه شده ـ خواه از سوی اتحادیه اروپا و خواه از سوی آمریکا ـ در خدمت منافع سودجویانه کنسرن های غربی قرار دارند.»
• (هانتکه مارتین، اقتصادهای جنگ و سود برندگان از آن، فوریه 2007 )

فریبا نوا
ژورنالیست افغانی ـ امریکائی

• بررسی ئی که دانشمند علوم سیاسی افغانی به نام فریبا نوا تحت عنوان افشاگرانه «شرکت سهامی افغانستان» انجام داده، این سوء ظن را تصدیق و تأیید می کند.
• دانشمند افغانی «بازسازی» افغانستان را که در خدمت منافع کنسرن های غربی صورت می گیرد، با کلمات زیر تشریح می کند:
• «افغانی ها دیگر کوچکترین اعتمادی به متخصصین توسعه ندارند، متخصصین توسعه ای که وظیفه شان بازسازی افغانستان باید می بود.
• آنچه مردم به عیان می بینند، مشتی شرکت های خارجی اند که به بهانه بازسازی افغانستان جیب خود را پر می کنند و روز به روز ثروتمندتر می شوند.
• شیوه کار آنها چه بسا نه سازنده، بلکه مخرب از کار در می آید.»
• (فریبا نوا، شرکت سهامی افغانستان، اوکلند 2006، ص 28)

• شرایط کاری در شرکت های غربی فاجعه آمیز است:
• محیط کار به ساختمان چند طبقه ای شباهت پیدا می کند که افغانی ها طبقه همکف آن را تشکیل می دهند.
• «کارگران افغانی برای مثال در پروژه راه سازی گروه لوئیس برگر، 7 روز در هفته باید کار کنند.
• آنها از بیمه بیماری و غیره بکلی محروم اند.
• تنها چیزی که به ازای کار خود دریافت می کنند، 90 دلار در ماه است.
• سرکارگران آنها از ترکیه اما، حداقل 1000 یورو و یا بیشتر دریافت می کنند.
• از اینجا معلوم می شود که کمک کنندگان غربی همیشه ده، صد و هزار برابر همکاران افغانی شان حقوق می گیرند.
• معلوم است که این شیوه برخورد به تخریب روحیه افغان ها منجر خواهد شد.
• علاوه بر رشته راه سازی و ساختمان، رشته دیگری نیز وجود دارد که اقتصاد امنیتی نامیده می شود.»
• (هانتکه 2007)

• ما در بخش بعدی به بررسی ان می پردازیم.

ادامه دارد.