اینک گریزِ شب

به امیدِ روز
خدامراد فولادی

24 خرداد 1388

آری شب است و دیوِ شب از مستی و جنون،
فریاد می کشد.

قیرِ مذابِ شب
هر قطره نور را
در کامِ خود
به خدعه و بیداد می کشد.

این گزمة فریب
گلهای رُسته به امّیدِ روز را
با چکمة سیاه
بر خاک می کشد.

دستش بریده باد!
آتش به خرمنِ
سرو و گل و تاک می‌کشد.

ویران نمی شود اما،
سبزِ صبورِ باغ،
تا سرو و بید هست؛
تا سوری و صنوبر و یاسِ سپید هست؛
آری امید هست.

از پشتِ پنجره نوری سپید و گرم
سر می کشد درون.

خورشید سر زده از قلة بلند؛
شب می گریزد از این شهر پر تپش.

چشمانِ شهر
بیدار و پر امید،
می نگرد بر سپیدِ روز.

اینک گریزِ شب،
اینک سرودِ روز،
اینک درودِ شهر!

اینک صدای پای غزالانِ خوش خرام
تفسیرِ روشنِ فردای سبز فام
آینده ای به کام

پایان