﴿قُلْ إِنِّي عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّي وَكَذَّبْتُم بِهِ ۚ مَا
عِندِي مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ ۚ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ ۖ
يَقُصُّ الْحَقَّ ۖ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ﴾
[ الأنعام: ۵۷]
بگو :
«من دلیل روشنی از پروردگارم دارم و شما آن را تکذیب کرده اید و آنچه شما بدان شتاب دارید ( از نزول عذاب) نزد من نیست؛ حکم و فرمان تنها از آن خداست، حق را بیان می کند و او بهترین جدا کننده (ی حق از باطل) است».
کریم
در این آیه،
کریم
رابطه خود و خدا
را
به صورت رابطه ارباب و بنده (سلطان و قاصد) بسط و تعمیم می دهد
و
نقش تعیین کننده را در دیالک تیک ارباب و بنده (الله و رسول الله) از آن ارباب (الله) می داند.
کریم
پیام آور است و بس.
همه کاره خدا ست.
کریم
ضمنا
دیالک تیک حق و باطل
را
تعلیم می دهد.
حق
در این آیه
به معنی حقیقت است
و
باطل
به معنی ناحقیقت.
خدا
به زعم کریم
بهترین ممیز (تمیز دهنده) حقیقت از باطل است.
حقیقت
یک مفهوم فلسفی بسیار مهمی است که در فقه حق تلقی می شود.
مفهوم فقهی حق،
غنی تر و کلی ترو عام تر از مفهوم حقیقت است.
حق
ضمنا
یک مفهوم حقوقی است و بر پایه حق، مفاهیم متعددی بنا شده اند.
مثلا
ناحق
حق به جانب
محق
فلسفه حق
و
غیره.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر