ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿وَتَرَىٰ كَثِيرًا مِّنْهُمْ يُسَارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ
وَأَكْلِهِمُ السُّحْتَ ۚ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾
[ المائدة: ۶۲]
مى‌بينى بسيارى از ايشان را كه به گناه و تجاوز و حرامخوارگى مى‌شتابند.
چه بد كارهايى مى‌كردند.
کریم
در این آیه،
اهل کتاب را به ارتکاب گناه و تجاوز و حرام خواری متهم می کند
و
این اعمال را جزو اعمال قبیحه می داند.
﴿لَوْلَا يَنْهَاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ عَن قَوْلِهِمُ
الْإِثْمَ وَأَكْلِهِمُ السُّحْتَ ۚ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَصْنَعُونَ﴾
[ المائدة: ۶۳]
از چه روى خداپرستان و دانشمندان، آنان را از گفتار بد و حرامخوارگى باز نمى‌دارند.
چه بد كارهايى مرتكب مى‌شدند.
کریم
در این آیه،
از مؤمنین و علما انتظار دارد که از اعمال بد اهل کتاب ممانعت به عمل آورند.
﴿وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ ۚ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ
وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا ۘ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنفِقُ كَيْفَ
يَشَاءُ ۚ وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم مَّا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن
رَّبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًا ۚ وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ
وَالْبَغْضَاءَ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ ۚ كُلَّمَا أَوْقَدُوا نَارًا
لِّلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ ۚ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا ۚ
وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ﴾
[ المائدة: ۶۴]
يهود گفتند كه دست خدا بسته است.
دستهاى خودشان بسته باد.
و بدين سخن كه گفتند ملعون گشتند.
دستهاى خدا گشاده است.
به هر سان كه بخواهد روزى مى‌دهد.
و آنچه بر تو از جانب پروردگارت نازل شده است، به طغيان و كفر بيشترشان خواهد افزود.
ما تا روز قيامت ميانشان دشمنى و كينه افكنده‌ايم.
هرگاه كه آتش جنگ را افروختند خدا خاموشش ساخت.
و آنان در روى زمين به فساد مى‌كوشند، و خدا مفسدان را دوست ندارد.
خلق یهود ظاهرا ادعا کرده که خدای کریم کاره ای نیست.
کریم هم نفرین شان می کند و بعد آنها را نفرین شده می نامد.
کریم برای اثبات کاره ای بودن خدا، روزی دادن دلبخواهی به موجودات را دلیل می آورد.
و آنچه بر تو از جانب پروردگارت نازل شده است، به طغيان و كفر بيشترشان خواهد افزود.
معلوم نیست که منظور کریم در این جمله چیست.
ظاهرا اسلام موجب طغیان و کفر اهل کتاب می شود.
ما تا روز قيامت ميانشان دشمنى و كينه افكنده‌ايم.
کریم
در این آیه،
برای اختلافات میان اهل کتاب، دلیل ماورای طبیعی (الهی) می تراشد.
بدین طریق
کریم منشاء مادی، معیشتی و طبقاتی اختلافات را منکر می شود.
اگر چنین باشد، پس دعوت به قضاوت عادلانه در حل اختلافات برای چیست؟
هرگاه كه آتش جنگ را افروختند خدا خاموشش ساخت.
و آنان در روى زمين به فساد مى‌كوشند، و خدا مفسدان را دوست ندارد.
خدای کریم
تنها هنری که دارد، نقش بر آب ساختن نقشه های اهل کتاب است.
همان خدایی که اهل کتاب را به فساد کشانده است،
از فساد ورزی آنها گله دارد.
کسی که مسبب فساد اهل کتاب است، متنفر از مفسدان است.
پس برای چی آنها را به فساد می کشاند؟
﴿وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْكِتَابِ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَكَفَّرْنَا
عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَأَدْخَلْنَاهُمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ﴾
[ المائدة: ۶۵]
اگر اهل كتاب ايمان بياورند و پرهيزگارى كنند، گناهانشان را خواهيم زدود و آنها را به بهشتهاى پرنعمت داخل خواهيم كرد.
اکنون کریم قطب تطمیع دیالک تیک تهدید و تطمیع (بیم و امید) را به خدمت می گیرد
و
به اهل کتاب سر به راه و مؤمن به اسلام وعده بهشت می دهد.
منطق کریم
تماشایی است:
خدای کریم
اول اهل کتاب را به انجام اعمال بد سوق می دهد
و
بعد
در صورت پیشه کردن پرهیزگاری به آنان وعده بهشت می دهد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر