درنگی در شعری از احسان طبری، تحت عنوان «دو بینش» (۷)

     

احسان طبری

(۱۲۹۵ ـ ۱۳۶۸)

(۷۳ سال)

 

 دو بینش 

(از اندرزنامه عمر)

درنگی

از

شین میم شین

گفته های پیر را گفتم، کنون از صدقِ جان
گفته های خویشتن را در میان خواهم گذاشت
توشه ای دارم رهآوردِ گرانقدرِ زمان
بهره ای زین توشه نزدِ این و آن خواهم گذاشت

معنی تحت اللفظی:

اکنون پس از نقل دعاوی پیر دل نژند، می خواهم نظرات خودم را با این و آن، در میان بگذارم

نظرات من مبتنی بر تجارب زندگی منند.

۱

گفته های پیر را گفتم، کنون از صدقِ جان
گفته های خویشتن را در میان خواهم گذاشت

منظور طبری به چالش کشیدن افکار پسیمیستی و نیهلیستی حریف است.  

طبری 

بحث خیابانی مفصلی هم با پسیمیست و نیهلیست وطنی (صادق هدایت) داشته است که ما مورد تحلیل قرار داده ایم.

گفتگوی احسان طبری با صادق هدایت 

 

http://hadgarie.blogspot.com/2013/07/29.html

 

https://hadgarie.blogspot.com/2013/07/30.html

 

۲
توشه ای دارم رهآوردِ گرانقدرِ زمان
بهره ای زین توشه نزدِ این و آن خواهم گذاشت

طبری

در این بیت شعر

خود را رهروی در جاده زمان تصور و تصویر می کند.

رهروی که در کوله پشتی اش، توشه ای دارد و اکنون قصد شرکت دادن این و آن در خوردن آن توشه را دارد.

منظور طبری از توشه ای که رهاورد زمان است، 

تجارب عملی و عینی و علمی شخصی او ست.

ایراد این طرز تبیین طبری، 

که به گیجی و سر در گمی خواننده و شنونده این شعر منجر می شود، 

در عدم شناخت و شناساندن صریح منشاء توشه است.

انگار دانش تجربی نه نتیجه پراتیک مادی و فکری عرقریز طبری،

بلکه نتیجه رهروی مکانیکی صرف او در جاده زمان بوده است.

در حالیکه دانش تجربی (توشه) نتیجه کار عرقریز مشقتبار بر روی تجارب عینی (پراتیک) است.

ما با دیالک تیک تجربه و دانش تجربی (عمل و نظر) سر و کار داریم.

ما با دیالک تیک پراتیک و تئوری سر و کار داریم

 که یکی از مهمترین دیالک تیک های مارکسیستی است.

 

مراجعه کنید

به

پراتیک

 

ttp://mimhadgarie.blogfa.com/post/11454

 

تجربی و نظری

(امپیریکی و تئوریکی)

 

http://mimhadgarie.blogfa.com/post/12344

ادامه دارد.