ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ آمِنُوا بِمَا نَزَّلْنَا
مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَكُم مِّن قَبْلِ أَن نَّطْمِسَ وُجُوهًا
فَنَرُدَّهَا عَلَىٰ أَدْبَارِهَا أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَمَا لَعَنَّا
أَصْحَابَ السَّبْتِ ۚ وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا﴾
[ النساء: ۴۷]
ای کسانی که کتاب (آسمانی) به شما داده شده است! به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم، و تصدیق کننده ی همان چیزی است که با شماست، ایمان بیاورید، پیش از آنکه صورتهایی را محو کنیم، آنگاه آنها را به پشت سر باز گردانیم، یا آنها را لعنت کنیم، همانگونه که اصحاب شنبه (گروهی از یهود که نافرمانی کردند و در روز شنبه ماهی گرفتند) را لعنت کردیم.
و فرمان خدا انجام شدنی است.
کریم
در این آیه از خلق یهود می خواهد که به قرآن و پیامبر اسلام ایمان بیاورند.
کریم ضمنا اعلام می دارد که قرآن تصدیق کننده محتوای تورات و انجیل است.
کریم خلق یهود را به محرومیت از چشم و گوش و دماغ و دهن و لب و ابرو و برگرداندن سرشان به پشت
تهدید می کند.
همان کاری را که قبلا با گروهی از آنان کرده است که مورد لعن و نفرین خدا قرار گرفته اند و جرم شان ظاهرا صید ماهی در روز شنبه بوده است.
«أَصْحَابَ السَّبْتِ»: پیروان شنبه.
یهودیانی که نافرمانی خدا کردند و در روز شنبه ماهیگیری نمودند و مورد خشم او قرار گرفتند
(سوره اعراف / ۱۶۳ - ۱۶۶)
﴿إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ
ذَٰلِكَ لِمَن يَشَاءُ ۚ وَمَن يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرَىٰ
إِثْمًا عَظِيمًا﴾
[ النساء: ۴۸]
هرآينه خدا گناه كسانى را كه به او شرك آورند نمى‌آمرزد؛ و گناهان ديگر را براى هر كه بخواهد مى‌آمرزد. و هر كه به خدا شرك آورد، دروغى ساخته و گناهى بزرگ مرتكب شده است.
کریم در این آیه، گناهان را به دو طبقه تقسیم بندی می کند:
گناهان غیر قابل عفو بزرگ از قبیل شریک تراشیدن به خدا
و
گناهان قابل عفو کوچک.
ضمنا
مشرکین را کذاب قلمداد می کند.
﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنفُسَهُم ۚ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَن يَشَاءُ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا﴾
[ النساء: ۴۹]
آيا آنان را نديده‌اى كه خويشتن را پاك و بى‌عيب جلوه مى‌دهند؟
آرى خداست كه هر كه را كه خواهد از عيب پاك گرداند. و به هيچ كس حتى به قدر رشته‌اى كه در شكاف هسته خرماست ستم نشود.
کریم
در این آیه، معیوب و بی عیب بودن بشر را وابسته به میل خدا می داند.
ضمنا ادعا می کند که خدا عادل است.
معلوم نیست که دلیل کریم چیست.
خدایی که برخی را معیوب و برخی دیگر را بی عیب می سازد،
همه چیز می تواند باشد، به غیر از عادل.
﴿انظُرْ كَيْفَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۖ وَكَفَىٰ بِهِ إِثْمًا مُّبِينًا﴾
[ النساء: ۵۰]
بنگر كه چگونه به خدا دروغ مى‌بندند و همين دروغ گناهى آشكار را بسنده است.
کریم
در این آیه از کسانی انتقاد می کند که به خدا دروغ می بندند که گناه آشکاری است.
منظور کریم از دروغ بستن به خدا:
خویشتن را فرزندان خدا و عزیزان او می‌دانند و می‌گویند که جز یهودیان و مسیحیان کسی به بهشت نمی‌رود.
(سوره بقره، آیه ۱۱۱ و سوره مائده آیه ۱۸)
این نه دروغ بستن به خدا، بلکه ادعایی به نفع خویشتن خویش است.
این نوعی خودستایی سرشته به خودفریبی است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر