قرآن کریم از دیدی دیگر (۲۶۹)

      

ویرایش و تحلیل

 از

فریدون ابراهیمی

﴿وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾
[ آل عمران: ۱۸۹]

از آن خداست فرمانروايى آسمانها و زمين و خدا بر هر چيزى تواناست.

کریم

در این آیه

هندوانه زیر بغل خدای کذایی می چپاند.

کریم

خدا را به مقام پادشاهی ارتقا می کند

و

آسمان و زمین را قلمرو فرمانروایی او جا می زند.

خدا

در قاموس کریم،

پادشاه کل هستی است و قدر قدرت مطلق است.

 

﴿إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِّأُولِي الْأَلْبَابِ﴾
[ آل عمران: ۱۹۰]

هر آينه در آفرينش آسمانها و زمين و آمد و شد شب و روز، خردمندان را عبرتهاست:

کریم 

در این آیه

ادعا می کند که خردمندان از خلقت آسمان و زمین و تعویض شب و روز

درس عبرت می گیرند.

بی اعتنا به این که نه آسمان و زمین مخلوق کسی اند و نه تعوبض شب و روز دست خدا ست.

دلیل تعویض شب و روز مدار زاویه دار زمین است.

درس عبرتی هم برای گرفتن وجود ندارد.

 

﴿الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ﴾
[ آل عمران: ۱۹۱]

کسانی که خدا را در حال ایستاده و نشسته، و بر پهلوی خویش (آرمیده) یاد می کنند، و در آفرینش آسمانها و زمین می اندیشند، (و می گویند:) 

پروردگارا اینها را بیهوده نیافریده ای، منزهّی تو! 

پس ما را از عذاب آتش (دوزخ) نگاه دار.

کریم

در این آیه کمافی السابق، خلایق را به «تفکر» در خلقت هستی فرا می خواند و عملا خرافه در دهن خلایق می گذارد.

هدف خدای کذایی از خلقت هستی،

خودنمایی است.

خلایق هم باید خ. مالی اش کنند و او را منزه بدانند و از وحشت عذاب الهی بترسند و بلرزند و طلب عفو کنند.

 

﴿رَبَّنَا إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ ۖ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ﴾
[ آل عمران: ۱۹۲]

اى پروردگار ما، هر كس را كه به آتش افكنى رسوايش كرده‌اى و ظالمان را هيچ ياورى نيست.

این آیه کریم

از سر تا پا مسخره است:

کسب و کار خدای کریم

رسوا کردن بشر، سوزاندنش و عدم حمایتش به بهانه کفر است.

 

آدم بی اختیار یاد مجانین فاشیسم و فوندامنتالیسم می افتد.

 

﴿رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا ۚ رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ﴾
[ آل عمران: ۱۹۳]

پروردگارا! ما شنیدیم که ندا دهنده ای به ایمان فرا می خواند، که:

« به پروردگار خود ایمان بیاورید» پس ایمان آوردیم، 

پروردگارا! 

پس گناهان ما را ببخش، و بدیهای ما را بپوشان، و ما را با نیکان بمیران.

کریم 

در این آیه هم

حرف در دهن مسلمین می گذارد.

از خوداندیشی اثری نیست.

بشر طفل واره است که کریم حرف زدن یادش می دهد.

 

ادامه دارد.