خود آموز خود اندیشی (۹۳۰)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شو

مقدمه

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۸)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

حافظ

کـس بـه امید وفا ترک دل و دین مـکـناد

کـه چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

 

معنی تحت اللفظی:

کسی که به امید وفای معشوق از دین و دل بگذرد،

پشیمان خواهد شد.

 

حافظ

دلیل این پدیده را نمی داند.

اگر می دانست، از ایدئالیزاسیون (تجلیل اغراق آمیز) عشق

دست برمی داشت.

دلیلش این است که عشق، همیشه یکطرفه است.

عشق رابطه نیست تا دو طرفه باشد.

عشق

نوعی وابستگی عاشق به معشوق است.

 

معشوق

خودش به دنبال معشوق گمشده خویش است.

 

علاوه بر این،

معشوق

به فرمان قوای طبیعی و غریزی

متنفر از عاشق است.

دست خودش هم نیست.

 

معشوق

این نفرت خویش را نشان عاشق می دهد و عاشق را بدین طریق حریص تر و وابسته تر به خود می سازد.

 

عشق

به تخریب شخصیت عاشق منجر می شود.

عاشق

در اثر عشق

لومپنیزه می شود.

 

به همین دلیل

عشق در شأن بشر نیست.

 

ادامه دارد.