خود آموز خود اندیشی (۹۲۲)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شو

مقدمه

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۸)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

حافظ

حافظا، ترک جهان گفتن، طریق خوشدلی است

تا نپنداری که احوال جهانداران خوش است.

 

معنی تحت اللفظی:

جهانگریزی به خوشدلی منجر می شود.

ضمنا

سبب می شود که بدانی که احوال پادشاهان تعریفی ندارد.

 

حافظ

در این بیت غزل، دیالک تیک طبقه حاکمه و توده

را

به شکل دوئالیسم مرتاضان و پادشاهان بسط و تعمیم می دهد و نقش تعیین کننده را از آن توده (مرتاضان) می داند.

این کردوکار حافظ،

چیزی جز وارونه سازی حقایق نیست.

کسی که خواجه (صاحب غلام و کنیز و رهی و ملک و مال) است،

به گریز از جهان و نعمات جهانی دعوت می کند.

ضمنا

به تحریف وضع زندگی خوانین و سلاطین می پردازد.

آنسان که خواننده خیال می کند که نان توده بی همه چیز در روغن و اعضای عیاشو علاف و خوشگذران طبقات حاکمه در ذلت اند.

 

ادامه دارد.