خود آموز خود اندیشی (۸۸۵)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شو

مقدمه

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۸)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

۱

خوشا وقت شوریدگان غمش

اگر زخم بینند و گر مرهمش

معنی تحت اللفظی:

مشخصه عاشق جماعت،

شوریده بودن از غم معشوق است.

فرق هم نمی کند که معشوق به آنان زخم بزند

و یا بر زخمشان مرهم بنهد.

  

سعدی

 در این بیت شعر،

برای تشریح عشق،

دو قطب دیالک تیک زخم و مرهم را در هم ذوب می کند و فاتحه دیالک تیک یاد شده را در عالم خیال و بوسیله خیال می خواند،

آنسان که نه از زخم نشانی می ماند و نه به مرهم نیازی.

 

ذوب اقطاب دیالک تیکی در یکدیگر

مشخصه اصلی عرفان است.

همین کردوکار را وحدت وجود جا زده اند.

 

وظیفه و رسالت اصلی عرفان، تخریب ذهنی و سوبژکتیو دیالک تیک عینی و اوبژکتیو است.

عرفان در عقل و یا خرد بدترین دشمن خود را می بیند.

به قول لوتر جوان که عرفان را برای اشاعه خرافه های رنگارنگ خود لازم داشت،

«عقل قحبه ابلیس است!»

 

دشمنی با عقل و یا خرد

به طور اوتوماتیک به دشمنی با دیالک تیک می انجامد.

 

چرا که دیالک تیک و خرد دست در دست هم، شانه به شانه می روند و یکی را از دیگری گریز و گزیر نیست.

 

ادامه دارد.