ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿فَكَيْفَ إِذَا جَمَعْنَاهُمْ لِيَوْمٍ لَّا رَيْبَ فِيهِ وَوُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَّا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ﴾
[ آل عمران: ۲۵]
حالشان چگونه خواهد بود در آن روز بى‌ترديد، وقتى كه همه را گرد آوريم، تا پاداش عمل هر كس داده شود، بى‌آنكه بر كسى ستمى رود؟
در این آیه کریم، بحث مطروحه در آیه قبلی تداوم می یابد:
اهل کتاب که در آیه قبلی به ابدیت دوزخ باور نداشتند، در این آیه تهدید می شوند.
مفاهیم کریم در این آیه قابل تأمل اند:
روز بی تردید
ادای دادگرانه پاداش عمل
۱
روز بی تردید
نثر قرآن کریم
نثری شعرگونه است.
چه کسی می گوید که کریم شاعر نیست؟
سعدی ساختار شیوای نثر و شعرش را در مکتب کریم فراگرفته است.
منظور کریم از روز بی تردید، روز محشر است که همه اموات با سور اسرافیل برمی خیزند تا پاداش و مکافات دریافت کنند.
۲
ادای دادگرانه پاداش عمل
کریم
در این آیه،
ظلم (داد) را در دیالک تیک داد و ستد تعریف می کند.
وقتی به کسی ستم می رود که او به ازای دادش، نه ستدی درخور، بلکه «بی داد» دریافت کند.
یعنی
دستخالی بماند.
﴿قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاءُ
وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن
تَشَاءُ ۖ بِيَدِكَ الْخَيْرُ ۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾
[ آل عمران: ۲۶]
بگو: بار خدايا، تويى دارنده مُلك. به هر كه بخواهى مُلك مى‌دهى و از هر كه بخواهى مُلك مى‌ستانى. هر كس را كه بخواهى عزت مى‌دهى و هر كس را كه بخواهى ذلت مى‌دهى. همه نيكيها به دست توست و تو بر هر كارى توانايى.
کریم
در این آیه،
بر ادعای دیالک تیکی خود در آیه قبلی، آفتابه برمی دارد:
الله
شبیه خوانین و سلاطین فئودالی
هر چه دلش می خواهد می کند:
از ادای دادگرانه پاداش عمل دیگر اثری نیست.
الله
به یکی ملک و عزت می بخشد و از یکی دیگر ملک و عزت می ستاند و به او ذلت می بخشد.
خیلی هم گردنکلفت و قدرتمند است.
یعنی
مثل خمینی آفتابه گرا ست:
جواسیس سازمان سیا را می بخشد و به پست و مفام خود برمی گرداند و سران پارسای توده تهیدست را به بهانه جاسوسی،
آش و لاش و لاشه می کند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر