قرآن کریم از دیدی دیگر (۱۳۲)

 

ویرایش و تحلیل

 از

فریدون ابراهیمی

﴿فَإِن زَلَلْتُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءَتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ﴾
[ البقرة: ۲۰۹]

هرگاه پس از آن كه اين آيات روشن خدا به شما رسيد، در ايمان خويش لغزشى يافتيد، بدانيد كه خدا توانمند و حكيم است.

منظور کریم از این آیه  روشن نیست.

اگر خلایق علیرغم دریافت نشانه های روشن، دچار بی ایمانی شدند، 

توانمندی و حکمت الهی برای چه خواهد بود؟

کریم حداقل بکوشد تا نشانه های مطمئنتری عرضه کند تا ایمان خلایق استحکام یابد.

﴿هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا أَن يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِّنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ ۚ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴾
[ البقرة: ۲۱۰]

آيا اينان منتظر آن هستند كه خدا با فرشتگان در زير سايبانى از ابر نزدشان بيايد و كار يكسره شود؟ 

حال آنكه خدا مرجع همه كارهاست.

کریم در این آیه پرسشی

از انتظار پسیکولوژیکی شکاکان پرده بر می دارد:

آنها انتظار دارند که ارواح نامرئی (خدا و ملائکه) ماتریالیزه و مرئی شوند.

 مادیت یابند.

آنها انتظار دارند که خدا برای یکسره سازی کارها،

در هیئت سرلشگری با سپاه خود از ملائکه حمله ور شود.

غافل از اینکه مرجع (رجعتگاه) همه چیز خدا ست.

منظور کریم احتمالا این است که قضیه برعکس است:

خدا نیازی به لشگرکشی ندارد.

به اراده خدا همه چیز به سوی او برمی گردند.

انا لله و انا الیه راجعون

ادامه دارد.