شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت نوزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۱ ـ ۷۲)
۴
طریقت، به جز خدمت خلق نیست
به تسبیح و سجاده ودلق نیست
معنی تحت اللفظی:
پیش شرط طریقت و تدین، خدمت به خلق است
و
نه کشیدن سجاده بر دوش و تسبیح گرداندن و خواندن اوراد و پوشیدن البسه دراویش.
سعدی
در این بیت شعر معروف
دیالک تیک پدیده و ماهیت
را
به شکل دیالک تیک تظاهر به طریقت و خدمت به خلق بسط و تعمیم می دهد و نقش تعیین کننده را از ان ماهیت (خدمت به خلق) می داند.
خدمت
در قاموس سعدی
یعنی خورش دادن «به گنجشک و کبک و حمام» و افطار دادان به گدایان.
اگر کسی دنبال «اهل دل» می گردد، باید از خدمت غفلت نکند، یعنی به امید این که اهل دلی خود را به شکل گدائی در آورده، هر گدائی را به خانه برد، افطارش دهد و نیازهایش را بر آورده سازد.
شاید روزی اهل دلی بیابد و حاجتش برآورده شود.
سعدی راه نجات انسانها را در خارج از حیطه استعداد و جد و جهد مادی و فکری آنها می جوید.
انسان ایدئال سعدی
از سر تا پا
طفیلی و انگل است:
باید از چیزی غیر از خود، از چیزی غیر ازمحصول کار خود تغذیه کند.
باید شیره جان کس دیگر را بمکد.
سعدی قصد فئودالیزاسیون مادی و فکری جامعه و جهان را بر سر دارد.
همه باید طفیلی، انگل و فئودال واره شوند.
حتی توده مولد و زحمتکش باید راه رهائی خود را در غیر از خود، در نیروی بیگانه و خارجی بجوید.
نتیجه این تربیت همین است که می بینیم:
هر حزب و سازمان و گروهی وابسته و تابع دولتی بیگانه است:
روسوفیل، انگلوفیل، فرانکوفیل، آمریکانوفیل و غیره.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر