درنگی در شعری از سیاوش کسرایی تحت عنون «مهاجرت» (۱)

 

 

سیاوش کسرایی
  «مهاجرت» 

درنگی

 از

 یدالله سلطانپور

 

 
  با عبور از خط ویرانه ی مرز تو، وطن
  ما به جغرافی جان، وسعت دنیا دادیم

 خیل دُرنا بودیم و به یک سیر بلند
  تن آواره به تاریکی شب ها دادیم

  نه همه وحشت جان بود، در این کوچ سیاه
  بر پر و بال، بسی بار خطا می بردیم

  داده «دیروز» ز کف، سوخته «آینده» و باز
  هم نه معلوم که ره سوی کجا می بردیم

 به همه جای جهان بال کشیدیم، ولی
 دل شوریده در آن لانه ی دلتنگ تو ماند

 غوطه خوردیم به صد بحر و به امواج زدیم
  باز بر بال و پر سوخته مان، رنگ تو ماند
 

می گذشتیم به پرواز و از این غم، آگاه
  که بود مقصد پایانی ما در پس پشت
 

 آه از آن یار و دیاران دمادم شده دور
  وای از این صبر گدازان به هر لحظه درشت
 

 روز پر ریخت و شب ـ خسته تن ـ از راه بماند
  ما ولی پا به سر قله هر سال زدیم
 

هر چه کردیم ز بی تابی و هر جا که شدیم
  در هوای تو، برای تو پر و بال زدیم
 

یک دم از یاد تو غافل نگذشتیم و نشد
  که نپرسیم به سرآمده ات را از باد
 

کوه ها سنگ صبورند، ولی می گویند
 هر چه از هجر، کشیدیم در آنها فریاد
 

می سراییم سرودی که ز خون بال گرفت
  می رسانیم پیام تو به عشاق جهان
 

تا به یک روز، یکی روز به زیبایی وصل
  باز گردیم به سوی تو همه مژده فشان

پایان

ادامه دارد.