شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت سیزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶)
بخش سوم
۱
زنخدان فرو برد، چندی به جیب
که بخشنده، روزی فرستد ز غیب
معنی تحت اللفظی:
مرد در گوشه ای نشست به این امید که خدا از عالم غیب، روزی اش را بفرستد.
این کاراکتر حکایت سعدی، با همه فرق دارد.
او همه ویژگی های یک امپیریست (تجربه گرا) را دارد.
او مثل علمای علوم طبیعی، برای نیل به حقیقت، هست و نیست خود را به خطر می اندازد و نه تنها خود، بلکه رزاق را نیز به آزمایش می کشد.
او به استنتاج خود از ریزه خواری روباه شل
رضا نمی دهد
و
اندیشه مبتنی بر تفسیر سوبژکتیو (یقین کذائی)
را
به محک پراتیک می زند،
تا صحت و سقم آن را کشف کند.
پراتیک
(تجربه، عمل، آزمون، آزمایش، کار)
سرسخت ترین، معتبرترین و عالی ترین محک و معیار کشف حقیقت احکام است.
این را حتی حافظ می داند.
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود، هر که در او غش باشد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر