زندگی مارکس و انگلس (۳۳۴)

    

 هاینریش گمکوف

برگردان

شین میم شین

 

فصل بیست و دوم

شخصیت مورد اعتماد جنبش کارگری بین المللی

 

۹

 انگلس

به

آگوست ببل

(دوست مورد اعتمادش)

حتی

در سال ۱۸۷۹

هشدار می دهد:

«ورود خرده بورژواها و دهقانان به حزب،

اگرچه نشانه پیشرفت جنبش کارگری است،

اما

ضمنا

خطری برای جنبش کارگری است.

چه بسا فراموش می شود که این افراد باید بیایند.

این افراد اما فقط می آیند، برای اینکه باید بیایند.

ورود آنها به جنبش، دلیل بر آن است که پرولتاریا در واقع، به طبقه رهبری کننده تبدیل شده است.

اما از انجا که آنها با تصورات و آرزوهای خرده بورژوایی و دهقانی می آیند،

نباید فراموش کرد که پرولتاریا نقش تاریخی رهبری اش را از دست خواهد داد،

 اگر این تصورات و آرزوهای خرده بورژوایی و دهقانی

مقبولیت کسب کنند.»

(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۴، ص ۴۲۵ ـ ۴۲۶)

 

وقتی که در اواسط سال های ۸۰

نیروهای اوپورتونیستی در حزب

مجددا

در صدد تحمیل سیاست رفرمیستی بورژوایی به حزب درآمدند،

 انگلس

با اوتوریته عظیم خود به پشتیبانی از نیروهای انقلابی در رهبری حزب برخاست

و

اعلام داشت

که

حزب کارگری نباید به قیمت سقوط، نمایندگان دشمنان طبقاتی اش را، یعنی نمایندگان ایده ئولوژی بورژوایی را در صفوف خود تحمل کند.

 

چند سال قبل

انگلس

به

آگوست ببل نوشته بود:

«تو می توانی مطمئن باشی که وقتی رویارویی با این حضرات پیش آید و جناح چپ حزب رنگها را از همدیگر تمیز دهد،

ما در آنصورت، تحت هر شرایط،

 با شما خواهیم بود و موضع اکتیو و روشن خواهیم گرفت.»

(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۵، ص ۳۳۵ ـ ۳۳۶)

 

 انگلس

که

در مبارزه سیاسی، ملاحظات تاکتیکی را لازم می دانست،

در رابطه با خصلت طبقاتی ـ پرولتری حزب، چون و چرا نمی شناخت.

او مخالف سرسخت وحدت به هر قیمت می ماند.

 

پیروزی نیروهای انقلابی در رویارویی های درونحربی در آن سالها را ما مدیون انگلس هستیم.

 

همین نیروهای انقلابی در رهبری حزب بودند

که

در

کنگره مخفی حزب در سنت گالن در سال ۱۸۸۷

به

تصویب برنامه حزبی عاری از استنباطات غیرعلمی نایل آمدند.

 

سوسیالیست های آلمانی

به برکت این مصممیت مبارزاتی و استحکام اصولی به پیروزی پشت سر پیروزی نایل آمدند

و

از

حمایت بخش های عظیمی از طبقه کارگر در راه نیل آماج های خود برخوردار شدند.

 

در سال ۱۸۹۰

تحت فشار توده ها

قانون سوسیالیست ها

در پارلمان آلمان (رایشتاگ) حائز اکثریت آراء لازمه نشد.

 

چند هفته بعد

در

۲۰ ماه فوریه

یک میلیون و چهرصد و بیست و هفت هزار و دویست و نود و هشت نفر از رأی دهندگان

رأی خود را به حزب کارگری انقلابی دادند.

 

 انگلس

شادمانه نوشت:

«۲۰ ماه فوریه سال ۱۸۹۰ آغاز پایان دوره بیسمارک است.»

(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۲۲، ص ۷)

 

در ۲۰ ماه مارس

بیسمارک می بایستی از همه پست های خود استعفا دهد و به شکست سیاست خود در مقابل طبقه کارگر اعتراف کند.

 

ادامه دارد.