میم حجری
اگر درد را حس می کنی
زنده ای.
اگر درد همنوع را حس کنی، انسانی.
تولستوی
احساس درد خویشتن
امری عادی و طبیعی است و آسان است.
اما
احساس درد همنوع
آسان نیست
و
چه بسا
محال است.
احساس درد
ضمنا
تعیین کننده نیست.
همین اندیشه اخلاقی ـ فئودالی تولستوی
را
سعدی
صدها بار بهتر
در
صدها فرم
تبیین داشته است.
مثال:
سعدی
در شعر عظیم «خشکسالی در دمشق»
یکی از اعضای طبقات حاکمه
را
ایدئالیزه می کند
که
لاغر و زرد روی شده است
و
دلیل لاغری و زرد رویی اش، همین دلیل تولستوییستی است:
من از بینوایی نی ام روی، زرد
غم بینوایان رخم زرد کرد.
آنچه که در حاشیه می ماند و کمترین اعتنایی بدان نمی شود،
لاغری و زرد رویی مادام العمر توده برده و کنیز و رعیت و پرولتر
است.
این اخلاق و اتیک فئودالی
فقط برای اشراف برده دار و فئودال و روحانی و بازاری
معیار و معتبر است
و
نه
برای توده های تحت استثمار و ستم و سرکوب.
توده برای هومانیسم عوامفریبانه فئودالی این خونخواران که ذرات نان خشک را حتی از سفره اش به تاراج می برند،
تره حتی خرد نمی کند.
اصیل ترین و حقیقی ترین هومانیسم
هم
هومانیسم ژنده پوشان
(مارکسیسم)
است
که
بشریت را از نیاز به هومانیسم طبقات اجتماعی انگل بی نیاز می سازد.
کتاب بزرگی
هم
در
ایران
توسط رحیم نامور
از
رهبران سربلند حزب توده
تحت عنوان «بشر دوستان ژنده پوش»
ترجمه و منتشر شده شده است.
یادی از رحیم نامور
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر