ویرایش
از
میم حجری
(به مناسبت روزِ شهیدانِ حزب و جُنبش)
احسان طبری
در این بَزمِ بزرگِ رَزمْ خواهم جام بَرگیرم
ثَنایِ جانْ‌فِشانانِ عَدالت را زِ سَر گیرم:
شما اِی دوستانِ خُفتِه با صَد سُربْ در پیکر
شما اِی عُمرِ خود را بُردِه در زِندانِ وَحشَت سَر
«شما ای هَمرَهانِ سَختْ‌جان در شامِ استبداد!
شما ای آشنایانِ مُهاجر، راندۀ بی‌داد»
زمانی نو رَسَد از راه، واین بایایِ تاریخ است
از این رو آن‌چنان باشیم، کآن شایایِ تاریخ است
زمان چون ریسمانی دان که نَه اَنجام و آغازَش
سَراسَر با شِگِفتی‌ها قَرینْ سِیرِ پُر از رازَش
بَشر را زین رَسَن، یک گز کمابیش است اَندَر کف
مُژِه بَر هَم زَنی، سَرمایۀ جان می‌شود مَصرف
«واگر در گوُر جایِ ما ست، رَسمِ ما رَوا گردد
که کارِ آدَمی باقی است وَر جِسم‌اش فَنا گردد.»
ولی در خوردِ این پیکار بودن کارِ آسان نیست
به گیتی کم کسی کز این رَهِ خوُنین هَراسان نیست
«به هَر چَرخِش که در این قِصّۀ حِیرَت‌فَزا یابی
نَبَردی سَختْ‌کوُش وُ رَنجْ‌خیز وُ پُربَلا یابی»
اگر بَر ژِندۀ هَستی است چَنْگِ آزمَندِ تو
نیاید هیچ خِیْر، از خاطِرِ راحَت پَسَندِ تو
در این مِیدانِ مِحنَت رِنْدِ عالَم سوُز می‌باید
کسی کاو در نَبَردِ عِشقْ شد پیروُز می‌باید
نِمی بودَند گر این راستانِ آرمانْ پَروَر
نِمی بود اَر عِنادِ سَختِ این گُردانِ نوآوَر
گر اِنسان در پَسِ دیوارِ تَرس وُ جَهلْ بِنشَستی
رهِ خود سویِ این اوجِ جهانْ‌بین کِی گشودَستی؟
سَزا گفتند و این گُفتار را اَرزَندگی باشد
«جُنونِ قَهرَمانان عِینِ عَقلِ زِندگی باشد.»
شما اِی خود پَسَندانی که مَر خود را پَرَستارید
سَزیدن نامِ اِنسان را نَه کاری خُرد پندارید
حیاتِ خویش را آراستن، رَزمی است بَسْ مُشکِل
نه تنها در بُرون، بَلْ گاه خَصمِ تو ست اندَر دِل
برایِ خویشْ‌سازی، ضِدّ خود هَم رَزمْ باید کرد
از آن آغازِ رَه، عَزمِ سَفَر را جَزمْ باید کرد
تَپیدن بَهرِ سوُدِ خویش، زین خود مُبتَذَل‌تَر نیست
تفاوُت بینِ این هَستی و هَستیِ بَهیمی چیست؟
برایِ مَردُمان بودن، طریق اینَست، واین پیدا ست
مَر آن را آدَمی دان، کاو به سویِ آدَمی شِیدا ست
شیدا یعنی آشفته، شیفته، دیوانه
بَلی بُنگاهِ کار است این جَهان بَر زادۀ آدَم
خَراجِ بَختْ را باید سِتاند از چَنگِ این عالَم
بن یعنی ریشه
بنگاه یعنی خاستگاه
بِباید کوُه‌هایِ مانِع از راهِ طَلَب کندن
زمان را نیک سَنجیدن، زِ چِهرَش پَردِه افکندن
زبانِ رَنگْ دانستن، به رازِ سَنگْ پی بُردن
فروغِ مِهر پالودَن، مَسیرِ چَرخ پیمودن
هزاران قِصّۀ نادیده دیدَن، سَخت‌جان گشتن
به سَختی پا فِشُردن، اندَک اندَک پَهلَوان گشتن
توانا کِردِگاری این تَبارِ آدَمی‌زاد است
که دَستاوَردِ او درخوردِ «صَد دَست‌اش مَریزاد» است
از این کوشِش، ظَفَر زایَد، ندارم هیچ تَردیدی
به گیتی دَر بَراَفروُزیم آن‌سان پاکْ‌خورشیدی،
که خورشیدِ فَلَک دَر جَنبِ آن خوار وُ زَبوُن گردد
به پایِ آدَمی کِبْرِ سَماوی سَرنِگون گردد.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر