هاینریش گمکوف
برگردان
شین میم شین
فصل چهاردهم
«مبارزه انترناسیونال در راه حقوق بشر.»
۱۷
توده گیر گشتن انتزناسیونال
ادامه
در ماه مارس سال ۱۸۷۰
مهاجران روسی ساکن ژنو
به مارکس نوشتند
که
به انترناسیونال پیوسته اند و شعبه ای برای آن افتتاح کرده اند
و
از
مارکس
خواستند
که
نماینده آنها در شورای رهبری انترناسیونال باشد.
مارکس درخواست آنان را پذیرفت
و
در
پاسخ به نامه آنها نوشت:
«سوسیالیست های روس
با در هم کوبیدن قید و بندهای تزاری بر خلق لهستان،
وظیفه بزرگی به عهده می گیرند.
امحای رژیم نظامی
پیش شرط ضرور بی چون و چرائی برای آزادسازی عمومی پرولتاریای اروپا ست.»
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۱۶، ص ۴۰۷)
مارکس
از این به بعد
شعبه روسی انترناسیونال
را
به طور منظم
در
جریان کردوکارهای شورای رهبری انترناسیونال
قرار می داد
و
آنها را در حل وظایف و تکالیف مشترک سهیم می ساخت.
در این دوره
(۱۸۶۴ ـ ۱۸۷۲)
خانه مسکونی مارکس
به
اطراقگاه ثانی انترناسیونال مبدل شده بود.
چون وقتی مشاورات هفتگی شورای رهبری انترناسیونال و یا کمیته رهبری اش
شامگاهان
به
پایان می رسید،
بحث در خانه مسکونی مارکس ادامه می یافت.
مارکس به عادت دیرین خود وفادار مانده بود:
او حتی الامکان، اغلب با کارگران گفتگو می کرد و با آنان مشورت می نمود.
گفتگوی مارکس با یاران
اغلب
تا نیمه های شب طول می کشید
و
مارکس
به
طنز و طعنه
می گفت:
«ما در راه احراز حق ۸ ساعت کار در روز مبارزه می کنیم،
ولی خودمان
چه بسا
۱۶ ساعت از ۲۴ ساعت را جان می کنیم.»
(خاطرات کارگری از مارکس، «حاجی فیروز و ژنرال» ص ۱۸۵)
این سال ها برای جنی نیز سال های آشوب بودند.
جنی
اما
شادمان از این بود
که
معارف همسرش
اکنون
به تسخیر ذهن دهها هزار کارگر در کشورهای مختلف جهان نایل می آیند.
جنی
که
می توانست خود را به حق
«به مثابه یکی از پیشکسوتان و ریش سفیدان در جنبش»
تلقی کند،
بسان همسرش
از هر پیشرفتی در انترناسیونال احساس شعف و شادی می کرد.
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۱، ص ۵۹۶)
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر