تحلیلی
از
شین میم شین
۱
اما هجوم تب
سهراب را به بستر خونین گشوده لب:
«می سوزد ام،
به آب ام
اما نیاز نیست
نه، تشنگی فروننشیند مرا به آب
ای داد از این عطش
فریاد از آن سراب»
معنی تحت اللفظی:
اما هجوم تب، سهراب را در بستر خونین به هذیان واداشته است:
«تنم در آتش است.
اما به آب نیازی ندارم.
برای اینکه آب نمی تواند تشنگی مرا رفع کند.
ای داد از این عطش!
قریاد از این سراب!»
اکنون این سؤال پیش می آید که چرا آب نمی تواند تشنگی سهراب را بر طرف کند؟
شاید دلیلش این باشد که مجروح اصولا نباید آب بخورد.
چون خون باید در رگان بدن، تغلیظ شود، لخته بندد و بند بیاید و آب می تواند به رقیقتر گشتن خون منجر شود و روند یاد شده را دشوارتر سازد.
سیاوش در پایان شعر به این مسئله نیز می پردازد و از نقطه نظر دیگری به این پرسش، پاسخ می دهد.
۲
«اینجا کجا ست، من به چه کار ام؟
چه ابرهای خشکی
چه باغ های جادویی
آن پیر،
آن حکیم
این میوه های تلخ به شاخ از چه آفرید؟
آن دسته گل
چه کس،
ز کجا چید؟
مادر،
ز بهر من
این جاودانه بستر پر را که گسترید؟»
معنی تحت اللفظی:
سهراب در کوره سوزان تب به هذیان ادامه می دهد:
«اینجا کجا ست؟
من به چه کاری مشغولم؟
چه ابرهای بی باران و خشکی!
چه باغ های سحرانگیزی!
فردوسی ـ آن حکیم پیر ـ به چه نیتی این میوه های تلخ را بر شاخه های درختان باغ جادو آفریده است؟
چه کسی و از کجا آن دسته گل را چیده است؟
مادر، این بستر جاودانه از پر را چه کسی برای من پهن کرده است؟»
تصور و تبیین هذیان سهراب مجروح از سوی سیاوش ستایش انگیز است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر