من نمی گویم که شما باید مثل من زندگی کنید! (۳)

 

جینا روک پاکو

(۱۹۳۱)

متن ساده شده توسط

ریتا کویتک

برگردان

میم حجری

 

فصل سوم

توقف کامیونی

 

·    کنراد خود را به جاده می رساند.

 

·    باران می بارد.

 

·    کنراد در ساعت چهار صبح راه افتاده است.

 

·    مثل همیشه با اولین روشنائی روز.

 

·    شهر، دیگر دور است.

 

·    کنراد کوله پشتی خود را جمع و جور می کند.

 

·    بند چپ کوله پشتی را بارها وصله کرده است.

 

·    این بند شانه او را زخم می کند.

 

·    کنراد وامی ایستد.

 

·    کوله پشتی را از شانه به زیر می نهد، یکی از جوراب هایش را در می آورد و زیر بند کوله پشتی می گذارد.

 

·    او باید از جراحت و بیماری حذر کند.

 

·    کسی که تنها و بی کس است، کسی که سرپناه ثابت ندارد و همیشه در راه  است، باید از بیماری حذر کند.

 

·    راسوئی در راه است.

 

·    کنراد وامی ایستد، سوت می زند و نگاهش می کند، تا اینکه راسو در علفزار از دیده نا پدید می شود.

 

·    شگفتا که راسو اینقدر چابکپا و چالاک است!

 

·    کنراد به پیاده روی ادامه می دهد.

 

·    او ضمنا نوای قبلی را سوت می زند، تا آن به آهنگی بدل شود.

 

·    ماشین ها، ماشین های شخصی از جلویش می گذرند.

 

·    کنراد هرگز به ماشین های شخصی دست بلند نمی کند.

 

·    آنها در هر حال او و امثال او را سوار نمی کنند.

 

·    آنها فکر می کنند که کنراد بوگندو است.

 

·    اگر هم تصادفا راننده ای سوارش کند، آنگاه پرس و جو شروع می شود.

 

·    آنگاه کنراد حس می کند که در جای تنگ گرمی محبوس و زندانی است.

 

·    آیا او باید ترحم انگیزی خود را تحمل کند؟

 

·    ترحم انگیز بودن خوب نیست.

 

·    «کجا می خوهید بروید؟»، «از کی چنین دربدر و بی خان و مان شده اید؟»، «از کجا می آیید؟» و «چرا به این روز افتاده اید؟»

 

·    انگار کنراد به راننده رحیم ماشین شخصی تعلق داشته است.

 

·    تنها به این دلیل که او ماشینی را می راند که او را سریعتر به مقصد می رساند.

 

·    برای کامیون می تواند دست بلند کند.

 

·    راننده کامیون شاید او را به بخش عقبی کامیون سوار کند.

 

·    کنراد می تواند به زیر چادر کامیون بخزد.

 

·    در هوای بارانی بد نیست.

 

·    کنراد حس می کند که آب باران چگونه از پالتو اش می گذرد و بر تنش می نشیند.

 

·    کفش هایش هم دیگر تعریفی ندارند.

 

·    شاید کسی یک جفت کفش برای او داشته باشد.

 

·    اما آن باید در هر صورت محکم باشد، تا برای مدتی طولانی تاب بیاورد.

 

·    و گرنه بی فایده است.

 

·    کنراد صدائی را می شنود، بر می گردد، وامی ایستد.

 

·    کامیونی در راه است.

 

·    کنراد انگشت شستش را بلند می کند و دست تکان می دهد.

 

·    کامیون قدری جلوتر می رود و نگه می دارد.

 

·    کنراد به سوی چراغ های قرمز می دود، وقتی که کنراد تقریبا خود را به کامیون رسانده، راننده گاز می دهد، از پنجره کامیون به بیرون می نگرد، می خندد و راه می افتد.

 

·    «پفیوز!»، کنراد می گوید.

·    «بی شرف!»

 

·    کنراد به سرفه می افتد.

 

·    سرفه مسئله مهمی نیست.

 

·    او از دیرباز سرفه می کند، ولی مسئله ای نبوده است.

 

·    کنراد بند کوله پشتی را دوباره به روی جوراب می کشد و به پیاده روی ادامه می دهد.

 

·    باران اکنون شدت یافته است.

 

·    این باران می تواند برای شکوفه ها در درختان میوه زیانبار باشد.

 

·    کودکی در ماشینی که می گذرد، دماغش را به شیشه پنجره عقبی چسبانده است.

 

·    کنراد خنده اش می گیرد.

 

·    چند قدم بعد، خیابان پیچ می خورد.

 

·    در آن سوی پیچ، کامیون توقف کرده است.

 

·    واقعا همان کامیونی است که سر آزار کنراد را داشته است.

 

·    کامیون پنچر دارد.

 

·    کنراد از دور می بیند که راننده کامیون با چه زحمتی به تعویض چرخ ماشین می پردازد.

 

·    یک نفر تنها به زحمت می تواند از عهده تعویض چرخ کامیون برآید.

 

·    شاید اصلا قادر به تعویض آن نگردد.

 

·    کنراد در هر صورت، قصد استراحت داشته است، بر روی توده هیزم می نشیند و تماشا می کند.

 

·    راننده اکنون متوجه او می شود.

 

·    با دست صورتش را خشک می کند و صدا می زند.

 

·    «هی مرد!

·    من بعد سوارت می کنم.

·    بیا و کمی کمکم کن!»

 

·    «نه!»، کنراد می گوید.

 

·    بعد بند کوله پشتی اش را باز می کند، نان و کالباس بیرون می آورد و مشغول خوردن می شود.

 

سؤال سوم

«کجا می خوهد برود؟»، «از کجا می آید؟» «از کی چنین دربدر و بی خان و مان است؟»، و «چرا به این روز افتاده است؟»

به کدام یک از این سؤالات می توانید اکنون جواب دهید؟

چه جوابی ـ اگر به طور کلی جوابی داشته باشید ـ به این سؤالات خواهید یافت؟

 

ادامه دارد.