احسان طبری
ویرایش و تحلیل
از
یدالله سلطان پور
۱
در این بزم بزرگ رزم خواهم جام برگیرم
ثنای جانفشانان عدالت را زِ سر گیرم
معنی تحت اللفظی:
در این بزم بزرگ رزم
می خواهم مست کنم و به ستایش از شهدای راه عدالت بپردازم.
در این بیت شعر طبری
دیالک تیک مبارزه و پیروزی
به
شکل دیالک تیک رزم و بزم، مطرح می شود.
یکی از مضرات شناخت هنری،
تخریب دیالک تیک عینی به بهانه های هنری فرمال (وزن وقافیه و غیره) است.
سیاوش کسرایی
همین دیالک تیک رزم و بزم
را
به
درستی
تبیین داشته است:
به رزم ما و بزم ما
سبو و سنگ
را
جنگ
است.
معنی تحت اللفظی:
هم
در رزم ما
جنگ آشتی ناپذیر سبو و سنگ شعله ور است
و
هم
در بزم ما.
طبری
جنگ آشتی ناپذیر توده و طبقه حاکمه
را
پایان یافته تلقی می کند و از بزم بزرگ رزم دم می زند.
بدین طریق
این توهم در ذهن خواننده تشکیل می شود
که
انگار
جنگ طبقاتی
به نفع توده پایان یافته است
و
به مناسبت پیروزی
بزم بزرگ رزم
برگزار شده است
و
از قربانیان رزم ستایش به عمل می آید.
۲
در این بزم بزرگ رزم خواهم جام برگیرم
ثنای جانفشانان عدالت را زِ سر گیرم
طبری در این بیت اول شعرش
با
مفهوم جانفشانان عدالت
محتوای مبارزه حزب توده بر ضد طبقه حاکمه
را
مبارزه در راه عدالت و در بهترین حالت عدالت اجتماعی تصور و تصویر می کند.
محتوای مبارزه حزب طبقه کارگر
اما
نه
عدالت
نه
عدالت اجتماعی
بلکه
دموکراسی حقیقی
(توده فرمایی تحت رهبری طبقه کارگر)
است
که
حاوی خیلی چیزها و ضمنا عدالت اجتماعی است.
محتوای مبارزه حزب توده بر ضد طبقه حاکمه
به
لحاظ تاریخی
احیای مجدد توده فرمایی بر باد رفته و از یاد رفته (کمون اولیه)
در پله نوین توسعه اجتماعی است.
محتوای مبارزه حزب توده بر ضد طبقه حاکمه
سلب مالکیت از سلب مالکیت کنندگان
توسط
سلب مالکیت شدگان
است.
ادعای مبارزه برای عدالت
حاوی هسته ای رفرمیستی است.
بورژوازی و حتی بورژوازی فاشیستی و فئودالی ـ فوندامنتالیستی
هم می تواند عدالت کذایی فرمال و صوری برقرار کند
و به توده یارانه (کمک اجتماعی و بیکاری و غیره) دهد.
محتوای رزم حزب توده
تسخیر قدرت سیاسی برای تسخیر اهرم های اقتصادی و ایده ئولوژیکی است
و
نه
عدالت کذایی.
۳
در این بزم بزرگ رزم خواهم جام برگیرم
ثنای جانفشانان عدالت را زِ سر گیرم
طبری در این بیت اول شعرش
دوئالیسم شهادت و شاهد آیین تشیع
را
به
شکل دیالک تیک جانفشانی و توده ای ها بسط و تعمیم می دهد.
بدین طریق
کسب و کار توده ای ها
ستایش از شهدای حزب توده می شود.
کیش شهادت
از
مذهب
به
حزب توده
آمده است.
این همان سنت دیرمان تعزیه برای قدیسین است.
گاهی
این بزرگداشت از شهدا
عینا و عملا
به
نیهلیسم
(کیش شهادت، مرگ ستایی)
و
طبقه حاکمه ـ فراموشی
منجر می شود
که
نوعی خودفریبی و عوامفریبی است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر