احسان طبری
ویرایش و تحلیل
از
یدالله سلطان پور
۱
در این میدان مِحنت رند عالم سوز میباید
کسی کاو در نبرد عشق شد پیروز میباید
معنی تحت اللفظی:
در این میدان رنج باید رند عالم سوزی شد و کسی شد که در نبرد عشق پیروز می شود.
هستی
از
دید طبری،
ژنده ای بیش نبود و به درد دلبستگی نمی خورد.
اکنون،
به
میدان محنت
تبدیل می شود.
کسی که کمترین دلبستگی به ژنده هستی ندارد،
در
میدان محنت هستی
چه باید بکند؟
چنین کسی باید رند عالم سوزی باشد
و
به
عوض مبارزه طبقاتی،
به
مبارزه عاطفی بپردازد
و
پیروز شود.
طبری فراموش می کند که نبرد عشق، آماجی دارد.
نبرد عشق برای دست یابی به معشوق است.
معشوق
اما
در میدان محنت هستی ژنده وار چه می تواند باشد؟
مرگ؟
ما با نوعی عرفان در شعر طبری سر و کار پیدا می کنیم.
عرفا
خدای واهی
را
معشوق
می پندارند.
طبری
چه چیزی
را؟
۲
نمیبودند اگر این راستان آرمان پرور
نمیبود ار عنادِ سخت این گردان نوآور
گر انسان، در پس دیوار ترس و جهل بنشستی
ره خود، سوی این اُوج جهانبین کی گشودستی؟
معنی تحت اللفظی:
اگر پهلوانان صادق آرمان پرور یاغی نوآور نبودند،
اگر بشر در ترس و جهل به سر می برد،
تو کی می توانستی به سوی این اوج جهان بین، راه باز کنی؟
اکنون از تئوری نخبگان طبری بی سر و صدا پرده برمی افتد:
سازنده تاریخ
نه
توده
بلکه
پهلوانان
(نخبگان)
هستند.
پهلوانان رند عالم سوز آرمان پرور و عناد ورز.
معلوم نیست که منظور طبری از مفهوم بی در و پیکر «اوج جهان بین» چیست.
توده ای های حی و حاضر
اصلا
جهان بینی پرولتری
ندارند.
اگر
پهلوانان
سازنده شعور جامعتی اند،
سازنده و یا سرمشق خود پهلوانان کیست؟
این طرز «تفکر» فقط خاص احسان طبری نیست.
سیاوش کسرایی
هم
دست به ریشه می برد
و
به
آرش و رستم و سهراب می رسد.
تا چشم کار می کند،
از
توده بی همه چیز مولد همه چیز مادی و فکری و فرهنگی
اثری نیست.
توده
فقط
برای آن است و به این درد می خورد
که
توسط پهلوانان مادی و فکری (مثلا خود طبری و سیاوش)
به مدد شعر و شور و شوق و شعار
شیر شود، دنبال پیشوایان فاشیست و فوندامنتالیست از قبیل خمینی بیفتد و شق القمر کند.
از
روشنگری
و
شعور و شناخت و تئوری انقلابی
خبری نیست.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر