درنگی
از
ربابه نون
۱
چرا توقف کنم؟
من خوشه‌های نارس گندم را
به زیر پستان می‌گیرم
و شیر می‌دهم.
فروغ در این بند شعر نیز برای اثبات ضرورت پرهیز از توقف،
دلیل می آورد.
این بار
نه
دلیل اوبژکتیو (عینی و مستقل از خود)،
بلکه دلیل سوبژکتیو (مربوط به شخص خود)
می آورد.
فروغ
لیاقت و استعداد و توانایی خود
را
ابراز می دارد:
شیر دادن به خوشه های نارس گندم.
را.
حمایت جامعه از طبیعت
را.
برای کشف منطق این سخن فروغ،
باید بند قبلی همین شعر را که به اوتوبیوگرافی فروغ مربوط بوده، به خاطر آورد:
من از سلالهٔ درختانم
تنفس هوای مانده ملولم می‌کند.
این بدان معنی اشت
که
فروغ
با
خوشه های نارس گندم خویشاوند است و نه بیگانه.
۲
من خوشه‌های نارس گندم را
به زیر پستان می‌گیرم
و شیر می‌دهم.
فروغ در این بند شعر،
دیالک تیک طبیعت و جامعه
(طبیعت اول و طبیعت دوم)
را
به
شکل دیالک تیک خوشه های نارس گندم و خویشتن بسط می دهد.
فروغ به مثابه موجودی طبیعی
خوشه های نارس گندم را نوزاد شیرخوار خود تلقی می کند.
خویشاوندی جامعه با طبیعت
(فروغ با خوشه های نارس گندم)
علمی و عینی و واقعی و ابدی است.
انسان
همیشه
موجودی نیمه ناتورال ـ نیمه سوسیال
(نیمه طبیعی ـ نیمه اجتماعی)
بوده
و
برای همیشه خواهد بود.
رابطه جامعه و انسان با طبیعت
اما
نه
رابطه ای مکانیکی
بلکه
رابطه ای دیالک تیکی
است.
جامعه با طبیعت در وحدت و تضاد همزمان (همبایی و همستیزی) است:
دیالک تیک جامعه و طبیعت
در این بند شعر فروغ
به
شکل دیالک تیک فروغ و خوشه های نارس گندم بسط و تعمیم داده می شود:
انسان
فقط حامی طبیعت نیست،
ضمنا
نافی طبیعت هم است و باید باشد تا بتواند زنده بماند.
در این مثال پوئه تیکی مشخص
فروغ فقط دایه خوشه های نورس و نارس گندم نیست.
ضمنا
چیننده، خرمن کننده، آرد کننده، نان پزنده و نوش جان کننده آنها ست.
وقتی از فلسفی بودن اشعار فروغ و فیلسوفشاعر بودن خود او
سخن می رود،
به همین دلایل است.
بندرت می توان از شعرای فئودالی و بورژوایی شعر به درد بخوری پیدا کرد
که
یک هزارم بضاعت فکری اشعار فروغ را داشته باشد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر