اثری
از
حسین رزاقی
پارسا بغدادی
كشاورزی
الاغ پیری داشت
كه
یك روز
اتفاقی به درون یك چاه بدون آب افتاد.
كشاورز
هر چه
سعی كرد
نتوانست الاغ را از درون چاه بیرون بیاورد.
پس
برای اینكه حیوان بیچاره
زیاد زجر نكشد،
كشاورز و مردم روستا
تصمیم گرفتند،
چاه را با خاك پر
كنند
تا
الاغ
زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او باعث عذابش نشود.
مردم با سطل روی سر الاغ خاك می
ریختند.
اما
الاغ
هر بار خاك های روی بدنش را می تكاند و
زیر پایش می ریخت
و
وقتی خاك زیر پایش بالا می آمد،
سعی می كرد روی خاك ها
بایستد.
روستایی ها همینطور به زنده به گور كردن الاغ بیچاره
ادامه
دادند
و
الاغ هم همینطور به بالا آمدن ادامه داد
تا اینكه به لبه چاه
رسید
و
در حیرت كشاورز و روستائیان
از چاه بیرون آمد.
پایان
الاغه
نه
تنها
عاقل
بلکه
ضمنا
ضد ضربه
بوده است.
چون در اثر افتادن به چاه کور
نه
پایش
شکسته بود
و
نه
سرش.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر