درنگی در شعر سهراب سپهری (۱۵)

 

ویرایش و درنگ

از

ربابه نون

 

سراب

 

آفتاب است و بیابان چه فراغ
نیست در آن نه گیاه و نه درخت

غیر آوای غرابان (کلاغان)

دیگر
بسته هر بانگی از این وادی رخت

در پس پرده ای از گرد و غبار
نقطه ای لرزد از دور
سیاه

چشم اگر پیش رود می بیند
آدمی هست که می پوید راه

تنش از خستگی افتاده ز کار
بر سر و رویش بنشسته غبار

شده از تشنگی اش خشک، گلو
پای عریانش مجروح ز خار

هر قدم پیش رود 

پای افق
چشم او بیند دریایی آب

اندکی راه چو می پیماید
می کند فکر که می بیند خواب
 

پایان

ادامه دارد.