اندوه ِ کوه (برزین آذرمهر)

 

برزین آذرمهر

بهمن ۶۳

 • دریا
  به هم بر آمد

 و
  شد آسمان کبود 

 کوه ِ دریده تن،   یکریز و بی امان،
  تا صبح نعره زد.
  پیچید همچو مار
  از درد ِ زایمان!
  در 

گرگ و میش صبح
 خفخند خشک باد  خنجی کشید 

به 

چهره ی مخمور ِ آسمان

(خمارآلوده ی آسمان):   «هه هه
  نگاه کن!
با 

آنهمه مرارت و بی تابی و خروش
وان بانگ شادمانه و گلبانگ ِ نوش نوش
زائیده 

کوه موش!»

پایان