۱۳۹۸ آبان ۸, چهارشنبه

سیری در اشعار فریدون توللی (مهتاب) (۱۶)

فریدون توللی

ویرایش و تحلیل
از
ربابه نون

مهتاب

در زیر ِ سایه روشن ِ ماه ِ پریده رنگ
در پرتوی چو دود، غم انگیز و دلربا
افتاده بود 
و
 زلف ِ سیاهش به دست ِ باد
مواج و دلفریب
می زد به روشنایی ِ شب، نقش ِ تیرگی
 
می رفت جویبار و صدای ِ حزین ِ آب
گویی حکایت ِ غم ِ یاران ِ رفته داشت
وز عشق های ِ خفته و اندوه ِ مردگان
رنجی نهفته داشت
 
در 
نور ِ سرد و خسته ی مهتاب، 
کوهسار
چون آرزوی ِ دور
چون هاله ی امید
یا 
چون تنی ظریف و هوسناک در حریر
می خفت در نگاه
 
وز دشتهای ِ خرم و خاموش می گذشت
آهسته شامگاه
 
او، 
آن امید ِ جان ِ من، 
آن سایه ی خیال
می سوخت در شراره ی گرم ِ خیال خویش
 
می خواند در جبین ِ درخشان ِ ماهتاب
افسانه ی غم ِ من و شرح ِ ملال ِ خویش
 
پایان
ادامه دارد.
 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر