۱۳۹۸ آبان ۲, پنجشنبه

نئوافلاطونیسم


 پروفسور دکتر مانفرد بور
برگردان
 شین میم شین

    
۱
·      نئوافلاطونیسم به جریان فلسفی مذهبی ـ عرفانی و شدیدا گمانورز در آنتیک واپسین (قرن ۳ تا ۶ میلادی) اطلاق می شود که با رجعت به افلاطون تدوین شده است.

۲
·      مارکس و انگلس نئوافلاطونیسم را به مثابه   جمعبندی غیر رئالیستی (تخیلی) نظرات استوئائی، اپیکوریستی و اسکپتیکی با محتوای فلسفه افلاطون و ارسطو تلقی می کنند.
·      (مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳، ص ۱۲۶)

۳
·      نئوافلاطونیسم بنا بر ماهیت اجتماعی اش، محصول زوال ایدئولوژیکی نظام در حال تجزیه و فروپاشی برده داری آنتیک بوده است.

۴
·      نئوافلاطونیسم در مکاتب بیشمار زیر شکوفا می شود:

الف
·      در مکتب اسکندریه ـ روم
·      (آموسیوس، ساکاس، پلوتین، پورفوریوس)        

ب
·      در مکتب سوریه ای
·      (یامبلیشوس)      

پ
·      در مکتب آتنی
·      (پروکلوس)        

ت
·      در مکتب پرگامون
·      (آیدسروس، سالوستیوس)

۵
·      یکی از آخرین نمایندگان نئوافلاطونیسم بوتیوس نام داشت.

۶
·      نئوافلاطونیسم می کوشید تا بر مبنای آموزه های اصلی افلاطون و با استفاده از اندیشه های مذهبی ـ عرفانی شرق، فلسفه یونانی را به صورت سیستم گمانورزانه ای در آورد.

۷
·      در کانون فلسفه نئوافلاطونیستی آموزه «یگانه ازلی» قرار دارد که از آن از طریق تناسخ (اماناسیون) تنوع مرحله به مرحله جهان صورت می گیرد.

۸
·      تأثیر وپسا تأثیر نئوافلاطونیسم خصلت دوگانه ای داشته است:

الف
·      از آنجا که آن بر فلسفه یونانی ـ رومی به میراث مانده مبتنی بود (و نئوافلاطونیسم آخرین سیستم فلسفی آن محسوب می شود)، به دشمن مسیحیت اولیه بدل می شود و به مبارزه ی سرسختانه ای بر ضد  آن می پردازد.

ب
·      اما در جریان توسعه خود به حلقه واسط میان سنت فلسفی یونانی ـ رومی، پاتریستیک (آگوستین)، اسکولاستیک و عرفان مسیحی قرون وسطی بدل می شود.

پ
·       
·      پسا تأثیرات نئوافلاطونیسم تا فلسفه رنسانس و سیستم های پانته ئیستی عصرجدید می رسند.

پایان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر