پروفسور دکتر حسین جودت
استاد دانشکده فنی دانشگاه تهران
(۱۲۸۷)
سن:
۷۸
تاریخ اعدام:
شهریور ۱۳۶۷ — مهر ۱۳۶۷
نحوه اعدام:
حلق آویز
اتهامات:
پندار و يا گفتار ضد انقلابی
ارتداد
مستند سیمرغ
(ناگفته های حزب توده)
قسمت اول
تحلیلی
از
گاف سنگزاد
۱
پروفسور دکتر حسین جودت
فارغ التحصیل از دانشگاه فرانسه
و
استاد دانشکده فنی در دانشگاه تهران بوده است.
به عبارت روشنتر
یکی از اعضای محترم و محبوب طبقه حاکمه بوده است
که
می توانست مادم العمر در ناز و نعمت به سر برد.
می توانست برای طویله جماران
رآکتور اتمی راه بیندازد و بمب اتم بسازد.
آن سان که آیات عظام و علمای اعلام
خاک پایش
را
سرمه چشم کور خویش سازند.
۲
ولی
از
همه نعمات و لذات مادی و معنوی، روحی و روانی
صرفنظر کرده است
و
داوطلبانه
به
ریاضت عصب سوز
تن در داده است.
پایگاه و خاستگاه طبقاتی خود
را
ترک کرده است.
یعنی
از
سنگر طبقات حاکمه
بیرون پریده است
و
به
سنگر توده تحت سلطه
خزیده است.
زندان کشیده است.
مخفی زیسته است.
تحقیر گشته است.
در
نهایت سادگی
در غربت
به
هر مشقت
زیسته است.
۳
بعد
به میهن برگشته است.
با این خیال باطل
که
در
میهنش
عن،
گلاب شده است.
شاه
دربدر دیار غربت شده
و
شیخ
شاه شده است.
اکنون
در
سن ۷۸ سالگی
علیرغم اینکه
دو سال و نیم
بیمار بوده و هیچگونه فعالیت حزبی نداشته،
توسط پخمه های پشمالوی خرفت خردستیز فوندامنتالیسم شیعی
بازداشت شده است.
تحت شکنجه قرار گرفته است
و
به
اعترافات کشکی مجبور گشته است:
چه اعترافاتی؟
۴
خود
را
در
تته پته خسرو روزبه
در
زمان شاه
این هنوز چیزی نیست.
پیر فرزانه ۷۸ ساله
در
ملأ عام شعبده بازی های شیخ
اجازه دارد
به
فرزندان خود در غربت پیام بفرستد.
چه پیامی؟
۵
این پیام که به او در قفس زجربار جماران
خیلی خوش می گذرد.
چون
از
شکنجه گران و جلادان خوناشام
جز رأفت و محبت
چیزی نمی بیند.
در
دانش کاه اوین
شکنجه گران
پزشکان و داروسازان حاذق اند
و
شب و روز
از بیمار ۷۸ ساله فرزانه
پرستاری می کنند.
ضمنا
از
فرط رأفت و محبت
تسبیح درازی
ارزانی اش داشته اند
تا
ورد بخواند و به دور و بر خود فوت کند.
اعترافات پروفسور دکتر حسین جودت اسیر در چنگال خونین اجامر جماران
را
قبل
از
او
کوسه بی شرم رفسنجان
پیشاپیش
در
تله ویزیون طویله
عرعر کرده است:
کسب و کار اطبای اوین
نه
ضرب شلاق، عقد دستبند قپانی، زجر و اذیت و آزار قربانی بی دفاع و بی پناه و بی کس و یار،
بلکه تجویز نوشدارو به اسیران پیر و بیمار و مجروح از سنگر خونین پرولتاریا ست.
این هنوز چیزی نیست.
۶
چیز این است
که
پروفسور دکتر حسین جودت
علیرغم توبه و پشیمانی
و
ارسال درود بیکران به مادران شکنجه گران
به
مناسبت تربیت فرزندان طبیب و حبیب و منضبط و مخلص و مؤمن،
حلق اویز
می شود.
این
همان سنت ایراسیونالیستی (سنت مبتنی بر خردستیزی) قرون وسطایی دیرین است:
گفت:
«آن یار، کزو گشت سر دار ، بلند
جرمش،
این بود
که
اسرار هویدا می کرد.»
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر